zuil

hoeveel doden kan men aan

voor de dood een heimwee

wordt, een liedje dat men neuriet?

overleven is opstandig zijn,

de tijd omkeren als een afgedragen

jas, want door het verleden

wil je lopen aangekleed

met een vergeten naam

de naam waarmee een moeder

jou heeft toegesproken

toen je met de krullen

van een schaap in haar schoot

lag weggedoken

vader, moeder zult gij eren

dat heb je ooit op school geleerd

je blijft de woorden reciteren

tot ze opstaan als een zuil

waarin je moet graveren

het is jou ooit bevolen:

teken hun beeltenis in steen

zodat wind en regen ze niet deren

en weer zijn ze jou verschenen

het grind knarst onder je zolen

zoals in dat ijzig verleden

toen je aan hun steen hebt geloofd,

gehoopt en gebeden

zoals een geneuried heimwee

een verrijzenis belooft

Staf De Wilde