Verslag van een sterven

Foutieve berekening

Hij laadt zijn overdaad op de bagagedrager

legt handen vol vertrouwen op het stuur

valt de pedalen met stevige aftrap aan

en gooit zich uitbundig op het zadel.

Bijna denk ik dat hij ju zegt

als hij zijn enige paard de sporen geeft

en niet terug wuift naar te veel dierlijke krachten

waarmee ik van een parking rijd.

Pas als we beiden moeten stilstaan

rusten naast elkaars bijna afwezigheid

neemt hij de geharnaste, gepantserde zus

volop kwetsbaar in de auto waar.

Hij heeft zich weer aan mij gewogen.

Het stoplicht slaat er groen van uit.

Natuurlijk zal ik ouder dan hem

vroeger vergaan rekent het me na.

Als ik fiets opzoek bij documenten

zie ik foto’s van mijn broer en ik

hij in de auto, ik op de fiets.

Levercirrose

Wisten we maar

hoe we de dood zullen begroeten.

Het kan een moment van vriendschap zijn.

Dan zullen we hem kussen

van herkenning.

Dan zullen we hem een naam geven

van afkeer.

Dan zullen we ons gezicht afwenden

van kennis.

Dan zullen we hem verbranden

van angst.

Dan zullen we hem doven

van haat.

Dan zullen we hem vernederen

van liefde

vergiffenis tekort hebben.

Afzondering

Ze gaf de notenkraker aan haar man.

Hij gebruikte hem om stenen klein te krijgen.

De kurkentrekker liet hij jaren werken als een slaaf

bij dag en nacht volledige leegheid zoekend.

Nu hij tenslotte genoeg aas verzameld heeft

om naar de dood te lonken klinkt zijn stem

intimistisch en ontspannen

als ze hem opzoekt in een kamer

die hem wil ontwennen aan alle genot.

Samen werden ze door één stroming bezeten.

Wat voorbij vloeide blijft op de bodem kraken.

Eega

Ze onderschat hem nooit meer.

Hij blijft haar brug, haar overzetboot, haar ader

de injectiespuit, de druppel bloed in bloed.

Ze ziet zijn lippen samenknijpen

zijn vingers grijpen, zijn ogen

vaders slaan en moeders

en haar de andere

en wij de anderen

allemaal bij elkaar in een ziekenhuis

dat geneest van woningen

waaraan hij stierf.

Ze trapten samen op dezelfde pedalen

van dezelfde fiets naar een nieuwe jaargang.

Het is maar een kleine afstand van echtgenote naar man.

Punt

De ziekte heeft alle poriën afgesloten.

Het leven krijgt geen toegang meer.

De dood zit binnen.

Hij wringt zich tussen openstaande lippen

achter neusvleugels

in ogen die strak open niets meer zien van onze angst

en luistert hoe geluiden in ons ontploffen.

Tussen onze eerste en laatste adem ligt een mens die sterft.

Thuis gekomen vergetend hoe lang ik onder de douche stond

weet ik dat de handen die hem wasten

zijn dood verzachtten met hetzelfde zuiverende water .

Funerarium

Ik heb de handen van moeder

uit de grond gehaald

om ze op haar zoons voorhoofd te leggen.

Vader is ons uit zijn graf gevolgd

om als een fakkel in zijn jongen te kruipen.

Ik zie hen smeulen in elkaars gezelschap

als wij, echtgenote en zus, stokstijf van de kou

hem voor de laatste keer willen begroeten.

Nog laat hij het spreken niet aan ons over.

De Paternoster tussen zijn handen heeft hij niet gewild.

De druppels gewijd water

voelt hij als ontwijding aan.

Hier waren er andere krachten rond

waarin hij vast geloofde

die ons bijeendrijven

door met hun trouw, rechtvaardigheid en plicht

te zwiepen rond ons hoofd

dat echo’s vol vroeger uit de grond haalt

om zijn lichaam te bedekken

met wollige verhalen

en het samen weer warm te hebben.

Crematie

Alle tranen in dit bedevaartsoord vergoten

drup en drop zijn ze.

Verdamping doet haar werk.

Veegt bewust het lijden uit

dat nochtans duidelijk aanwezig blijft.

De kaarsen die zuurstof hoeven

blijven onaangestoken naast hen

die een en al vurig brand zijn.

God betaalt niets terug

is niets schuldig.

Terwijl wij die branden

naar leven verwijzen

weet Hij meer.

Kent ons als wegwerpding.

Wil niet dat het zo is.

Maar Hij is

en wacht.

Nawee

Het is een dag gelijk een andere.
Ik heb geen uitleg nodig voor de begrafenis
van wat jonger dan mij


me nu opnieuw
tot grote zus maakt die lustig
verder springt met later.

De glorie van de trampoline.
Tijd komt jong terug.
Stuwt me met herinneren vooruit.

Ik val er een leeftijd aan.

Lisette Waterschoot