de beschaving van een dichter

- voor Antwan en Miek–

men redt geen leven,

zegt de denker, dat is te hoog

gegrepen: men stelt de dood

uit en dat is veel

en jij, een dichter, die moet leven

met de dood als buur, hoe vind jij

een wiel uit, hoe breng jij

naar je volk het vuur

ach, meestal vierkant draaien

je wielen en meer dan sintels

strooi je niet uit

en toch, en toch, wil jij genezen

je wil de vele muilen sluiten

van de monsters, en je weet:

er zijn geen monsters dan de mens

hij heeft te hoog gegrepen

op berg en toren wil hij staan

en aan de zeeën van planeten

alleen de mens heeft de verbeelding

en de wellust van de pijn

alleen de mens kon leren

hoe schoon van vorm zijn wapens zijn

jij bent een dichter en al pratend

met je buur hou je hem aan het lijntje

tot hij verzadigd van wijn en Trijntje

zuchtend opstaat en zegt: ik kom wel later

Staf De Wilde