Gedichtendag 2012

De 12 stromen van de dichter

Stroom (1)

In de stroomlijn van je lenig lijf,

op ‘t achterluik met roeispaan  

leegstromende kruik, drijf ik mee

naar zee, verzwelg, opgezogen,

welk triest lot is mij beschoren,

mijn naam wordt niet genoemd

niet door hen aan land of op zee,

gedoemd te lijden een trieste

jeugd door oevers begrensd.

Toen kwam engel uit de hemel  

met verlossend woord: zing!

Nu heet ik Najade, zij die jou

met zang geleidt, mijn waterzachte

huid vaartuig voor geliefden.

Ik ben de drift in je woorden,

kompas naar warme oorden.

Stroom (2)

Bevroren, of door zon ontdooid,

bevaren, door wind gebrusht,

- watervogels opzij vliegen

bang op voor ‘t gulzig schuim

in de hoeken van je mond, -

jij bent stroom ik ben het kind

dat tussen hoge riet schuilend

het schouwspel ziet, traag zoek je

je weg naar zee, straatlengte

ver van terminus, ik volg

het pad van je loop, ook als je

omweg maakt of dode arm

creëert, wat je ook doet, wringt,

perst, samentrekt, danst of

gekke sprongen maakt, ook jij

ontsnapt niet aan de dood.

Stroom (3)

In de stroom van mensen loop ik

het land uit perpetuum mobile

tergend traag als je jong bent

te snel nu en onomkeerbaar

fel wanneer de morgen roept

ik voel de drive van de jeugd

hoe zij pusht tegen mij aan

soms steekt een yuppie mij voorbij

of een carrièrevrouw

wanneer ik op de rem ga staan

botsen wij builen en ideeën

soms vol begrijpen voor elkaar

meestal misprijzen in hun

gefocuste blik, de stroom van

het leven trekt groeven waar

land even weerstand biedt

wij hebben de tijd niet om te

aarden genieten van intens

moment wij komen op de

wereld om er snel af te gaan.

Stroom (4)

Riviertje gaat van bil met Stroom

dagelijks spektakel dat

wandelaars fietsers opboeit

op plaats delict wordt heftig

gepraat over integratie

Riviertje trekt het zich niet aan

rebelleert masturbeert inhaleert

het zout van de zee, tot ineens

Mens toegang ontzegd Riviertje

wordt arm dode arm nieuw game

voor vissers en hun kinderen

die rust herwinnen in haar schoot.

Stroom (5)

Stroomopwaarts tegen richting

naar de bron plek van geboorte

de hang van de ouderling naar

die goede oude tijd alsof

daar te vinden valt wat nog niet

is aangekomen de vrede

van de Heer het antwoord op

altijd dezelfde vragen

wie ben ik? wat doe ik hier?

zou hij niet beter het leven

onbelangrijk vinden zijn

schouders ophalen en voortgaan

op de stroom die hem leidt naar

eeuwige rust? of creëren

wij graag afstand tussen toen

en nu geboorte en dood?

Stroom (6)

Aan oevers opgehangen

bedding een hangmat van rust

stroom kabbelt door laagvliegende

vogels bewogen, zijn kracht

neemt af hij koestert zich in de

zon glimlacht bij het geluid van

kinderen parende mensjes

zijn droom is nooit uitgekomen

hermafrodiet als eerste

diviene voorouder, dichters

zouden hem als langbenige

schoonheid hebben bezongen.

Stroom (7)

Haast en drukte van elke dag

dwingen mij om de stilte te

aanbidden zoals je met

goden doet het aan je vrouwtje

liegt, ik ontsnap graag aan de

realiteit sta graag even stil

om met milde aandacht mensen

en dingen te observeren

zo put ik iedere keer moed

creativiteit om door te gaan

om op reis de vrijheid

te zoeken die ik hier niet altijd

vind om schrijvend een eigen

wereldje te creëren

vluchtend in de verbeelding,

zeg nu zelf: zijn wij niet gebonden

aan handen en voeten regels

regeltjes? Ik vaar graag stroomopwaarts

mis de kracht om het even

niet in fictie te proberen.

Stroom (8)

Stroom is ritme flow ongrijpbaar

bewegend van bron naar monding

de stroom waar ik mij aan laaf

bestaat uit woorden gedachten

gevoelens mijn stroom is ancestraal

doordesemd van genen nu eens

dominant dan weer recessief

of intermediaire bastaard

moeilijk te decoderen mijn

stroom is het sap dat leven

mogelijk maakt ik drijf erop

mee hij ontlaadt de spanning in

mij hij is mijn inspiratie

stroomt naar monding zonder teken

van duur of tijdstip. Stroom beweegt

zijn DNA is mijn boodschap.

Stroom (9)

Mijn huis groen beslagen frêle stroom

waar kille regen hangt gras dat beeft

waar leeft met blozende wangen de wind

hoe hij betast onzeglijk geil dit huis

van glas onaanraakbaar broos de gewelven.

Ik droog beschroomd mijn tranen af met gras

op mijn lippen de smaak van wilde vinnen.

Ik hoor de vogels op hun hoge masten

op schrale vingers van een vuist verdriet

windwijzers aan mijn uitgeregend water.

Ik kan het huis niet uit alvoor de

monding bereikt het tranend in zee valt.

Stroom (10)

In het gras aan de stroom toen ik

languit liggen ging, zag ik

negerjongetjes opklimmen

tegen de palmbomen, vliegtuigen

rakelings overvliegen -

­reuzenschermen uitgespannen

als verhoogde landingsbanen, -

en net boven mij hingen grote

 klokken, wijd open muilen,

slangentongen, toen dook, in

het oerwoud daar beneden,

een negerkaravaan op, druk

in de weer als wriemelende

mieren: een dode rups moest

worden meegesjouwd, naar alle

kanten werd getrokken, geduwd,

boomstammen omvergelopen

rotsen moeizaam beklauterd

plots ontdekte ik een oerwoudpad

en volgde dit met, de ogen,

in de verte zag ik toen een

Incastad; dit gaf mij een zelfde

gevoel, als toen ik, vanaf een

toren naar de mensen zag.

Stroom (11)

           

Ik lig in mezelf te grienen droog

mijn tranen af met gras. De stroom

mijn bed vredig dier rekt zich uit

tot zacht bespringen. Mijn droom heeft

waterende ogen. Tussen de

berken en het water wijd de herfst

in enge trui. De stroom strekt zijn

welsprekende armen, een vis

gelijk met wilde vinnen snel en

breekbaar als geluid. De vissers

aan de overkant klappen als

vleugels de handen tegen elkaar.

Stroom (12)

Licht is de aarde om te dragen

in mijn stroombed vol witte brasem,

de zon is mes, met lemmers van lis,

het heft als een gebalde vuist

die openspringt in flitsen licht.
Fallusgelijk staan zij rond mij

de berken in hun kroongeluid,

de keien die het water slijpt

met honderd vingers tegelijk.

Met het kind dat mij zadelt

galoppeer ik de weiden in.

Onder de bloesems van zijn gezicht

koeren de duiven als water.
Overmoedig vergaart hij hemel

en aarde voor ruiter en paard,

dat tochtig zich stalwaarts rept.

Thierry Deleu