nachtclub In den Hemel

zal ik pauzeren, vroeg

de Dood, hij zat wat op

te lezen – ik had nog nooit van hem

gehoord, toch niet als entertainer

mag ik een glas van u, een schuwe

dame schoof aan tafel, nieuw

in dienst, man verloren

op een heuvel aan een kruis

ik wenkte, men moet grootmoedig

zijn, bedacht ik, het kan ons

allemaal overkomen – ze lachte,

bette de barstjes in haar lippen

met de fletse belletjes van het schuim

hoe ben jij, begon ze, toen

de Dood weer op het podium

klom, gebaarde dat meteen

een gedicht volgde van gewicht

een rijm van cijfers, mij

ontging op wie het sloeg

het magere vrouwtje knikte

schoof haar schouderbandjes weg

besteeg de treden, ik geloofde

mijn ogen niet hoe sierlijk

traag ze zich ontkleedde

hoe graag de Dood haar

opzoog met zijn blik

een rood schijnsel omgloeide

zijn schedel, de grijns zei:

zie dit cijfer, het danst zo

schuchter, bleek als geesten

en bevend als de buik der aarde

mij ontviel de laatste twijfel:

het beste is wat men tot het

einde bewaarde, het grootste

talent ontmoet je in de goorste tent

Staf De Wilde