Boekenbeurs Antwerpen:

bleke authenticiteit, glimmende vermeendheid!

Het kost mij geen moeite om toe te geven dat ik ook dit jaar niet naar de Boekenbeurs net ga. Ik heb er niets te zoeken. Mijn boeken zijn er in de loop van de voorbije drie decennia ook zelden te koop aangeboden. Ik behoor tot de auteurs die ofwel geen commerciële uitgeverij vonden of er geen zochten. Het Pablo Nerudafonds Brugge en Paradox Pers Antwerpen waren uitzonderingen op de regel.

Bekende Vlamingen hebben alweer met het oog op deze jaarlijkse manifestatie hun naam aan drukwerk verbonden. Ik vind deze buitenproportionele bijval van al deze loze boeken niet koosjer. Het loopt er storm voor BV’s die zogenaamd een boek hebben geschreven. Het publiek gedraagt zich alsof het staat te drommen voor “Tien om te Zien”, met veel rood aangelopen hoofden, en kiekjes schieten met multifunctionele mobieltjes.

Tussendoor zitten echte schrijvers sip voor zich uit te kijken, onbeklant en bedrukt.

Ik ben echt blij dat ik er niet moet zijn, er naartoe gaan zal ik niet (meer) doen.

De “schrijvende” BV’s weten dat er geen boek in hen schuilt, hoogstens een lintworm. Maar ze treffen geen schuld, het zijn alweer de “commerciële” uitgevers die de populaire BV’s op het idee brengen een boek te (laten) schrijven. Die uitgevers weten al lang niet meer wat kwaliteitsbewaking betekent, wel dat het een oneconomisch gegeven is. Ten slotte, het boek is banale handelswaar.

Uit interviews maak ik op dat die populaire nitwits hun eigen boek niet hebben gelezen.

Ik beken dat ik ook aan ghostwriting heb gedaan, maar het ging slechts om speeches en artikels voor geleerde politici, die geen tijd konden maken voor zaken die zij niet beheersten.

Conclusie: je kunt er als echte schrijver die geen kunstjes opvoert op de tv niet meer tegenop. En toch, mijn gevoel voor harmonie zegt dat vermeende schrijvers  eigenlijk op een braderie thuishoren of op signeersessies in warenhuizen als Aldi, Lidl en Wibra.

Thierry Deleu