lente in Zoutelande

ongezegd heeft zon zijn licht zacht op

zilt voorzichtig groen en land gelegd

en laat zee met zand in dit licht begaan

waar langzaamaan weer huisjes staan

voor de gast die komt en went aan wat

hij als vrijheid kent in water weer en wind

ons dorp is niet van ons

mijn kind

zomer in Zoutelande

warm ligt het dorp vol in licht met

deuren open en gedachten dicht

over de gast die komt betaalt in

zoveel zand verdwaalt verdwijnt

of deint op zee met oneindigheid

mee naar waar hij vrijheid vindt

ons dorp is van de zee

mijn kind

herfst in Zoutelande

waar het strand verlaten leeg verlegen

ligt met het dorp en zijn deuren dicht

valt Zeeuws licht zachter dan voorheen

toen zon zoveel zand aan zee bescheen

en schuurt men nu talen van muren van

gasten die de kamers huren en weer gaan

zonder bij het dorp stil te staan en niet

zien dat hier geen bomen zijn misschien

dan alleen wat witte veren die opwaaien

in de wind

ons dorp heeft geen bladeren

mijn kind

winter in Zoutelande

leeg ligt het dorp stil vermist

verdicht tegen de duinen aan

en ziet lood in wolken over kerk

molen met wat mensen gaan

en een meeuwenveer verwaaid

verdwaald die het wit van sneeuw

vertaalt waar zilt van zee er heerst

met wind

ons dorp ziet hier geen vorst

mijn kind

christiaen j de chattelion