complainte voor Christina

- bij het rooien van een bos -

dit is een dag voor dekens

om te schuilen onder wol

maar de bomen dansen

in wind en regen: hoe

houden zij het vol

ik denk nu aan jouw elzen

aan de bonte schaduw

van jouw notelaars

heel dat bos van zeven

honderd bomen

waaraan je heel een leven

hebt besteed, waarvan

je zo hebt genoten

en nu de blote bijlen

ze hebben een opdracht

en de dichters schrijven

hun vergeefse klacht

ik zie nu na een stortvlaag

de rivier verkleuren

roder wordt hij

als van schaamte

terwijl de moerbei

staat te treuren

en wij lezen wat daarboven

bedacht is en beraamd:

de kaalslag, het moeras

wanneer de rivier zal overstromen

wie zou het later dan geloven

dat daar ooit een moerbei was

dat daar ooit een schaduw

heeft gelegen ruisend

als een zomerkleed

één troost is ons gebleven:

we hebben niet gezwegen

al deert het wat je weet

we hebben het geschreven

Staf De Wilde