Gedichten van EDDIE BESSELSEN
HET HOGE PAD
Aan zijn eeltige hand ging ik van bed naar bed
en leerde zo de groenten die we kookten
hun namen waren even duister soms als ’t gebed
waarmee m’n vader ’s avonds het eten bewierookte
wat deerde mij de peterselie en prinsessenbonen
ik zag enkel op dat veldje langs het hoge pad
hoe mijn opa groeide zijn vermoeidheid vergat
en alles wat hem getemd en gereformeerd deed wonen
het moet daar op die middag zijn ontstaan
dat ‘k iets besefte wat later poëzie zou heten
heel klein moet ik worden om ’t weer te weten
de grootsheid van het leven dat aan ons voorbij moet gaan
MOEDER
je koude handen inspecteerden me op verborgen gebreken
al lijd ik nu aan pijn die door geen artsenij
of wilskracht is uit te zweten wij konden toen niet weten
welk deel van jou was welk deel van mij
en hoe we samen opgingen totdat ik weer enkel was
maar vanavond is jouw hand de mijne waarmee ik schrijf
zijn mijn gedachten ergens diep bij jou ontsprongen
en ook de strijd daartegen dat sluw venijn in m’n lijf
hebben jij en ik nooit opgegeven maar onbezonnen
als een Schotse vete doorgedreven met dezelfde listen
dezelfde geraffineerdheid dezelfde strategie
nu voel ik me weer dat kind op jouw knie
en mijn knie waarop jij het kind nu bent
we zijn alleen en toch ook samen en ’t is om ’t even
wie hier ’t pleit beslecht wie van ons twee blijft leven
IN LIJSTERBESSEN
Ik sta al uren voor ’t raam haast blind
van ’t staren ook nu kom jij weer niet
door lijsterbessen waait zacht de avondwind
een vrouw gaat voorbij gehaast ’t doet verdriet
dit lichte tikken van hakken in een lege straat
alsof in die stappen m’n onrust overslaat
in steeds zwaardere gedachten hoe je vertrok
met een stem al vol vreemden en door anderen bevlogen
ogen en hoe ik van m’n eigen kilte schrok
waarmee ik naar de deurklink greep en jij
van me werd weggezogen buiten in de lijsterbessen
aan de overkant steekt de zon haar lange messen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten