Met neergehurkte adem
voor Fernand, vriend uit duizend
Gevlucht voorbij speren van regen,
jij die schaduw hangt aan stille bomen,
balsem wrijft op kreunende kruinen,
met neergehurkte adem luister jij
naar het breekbaar spreken van de takken,
je ogen uitgewist van geur van mist
en angst om vallende blaren. Jij die
groene ruggen streelt van krekelstemmen,
vlugger stuifmeel overbrengt dan de
vlugste vlinder, onder het asbest
van de maan snijd je de takken tot
stilten, wachtend op het eerste licht.
Thierry Deleu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten