SANKT-NIKLAUS
Het dorp leeft in eigen oren, stiller
muren dan de bergen zijn er niet.
Langzaam naar de aarde schuift de gletsjer,
alleen bij zijn vertrek hooguit even
rimpelt de sneeuw rond zijn leden.
Doodstil in de berghut van het licht
de nacht in stapels, tot in 't warmste zaad
hoor ik zijn dieren hijgend zwijgen.
Vannacht werden geen bergen gesloopt.
Nochtans daalt er gruis als het beroeren
van wimpers, 't ritselen van blaren.
Dus zijn toch handen ergens bezig,
handen van een grizzlybeer misschien,
zijn speeksel sijpelt langs de flanken.
De bergen vloeien langzaam uit,
als de sleutel van mijn onbehagen.
BERGMEER
Je lichaam een argeloos bergmeer,
mijn hand wortelt naar je water,
waar ook ontwelt de nagelaten nacht
en 't reutelend ademen van de blaren.
Je haren losse teugels van de dood,
vinnig als de vinnen in je borsten;
ontwaken is langzaam opengaan,
als een hooidilt in de morgen
geurend naar de dracht van koeien.
Wij ruiken voos als de aarde
en vloeien in elkaar als water over,
in een traag gebaar mij telkens opwaarts
wendend mijn liefde zalft je schoot
En komt als vlottend wier weer boven;
lichaam dat zich met lichaam voedt,
zich vult van vingerkoot tot kruin.
Thierry Deleu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten