Genovere en het Oog van het Kwaad
Genovere blozend om zoveel lieve woordjes,
- hoewel schoonzus had gezegd
op haar qui-vive te zijn -,
knielde neer en kuste zijn amb’ren ring
“Dank monseigneur, uw woorden
zijn als muziek in de oren,
ik ben het niet weerd dat u tot mij komt,”
prevelde Genovere, helemaal gaga
en versuft. De kardinaal boog zich voorover
en fluisterde in haar rechteroor:
“O springgazel van mijn geest, kon ik maar
strelen de enkels van je kleine voetjes.”
Van die woorden schrok Genovere
en deinsde achteruit - zij herinnerde zich
de woorden van haar broeders gade -.
Een vrouwenloper, een vies oud ventje?
De kardinaal zag de twijfel in haar blauwe ogen,
trok zijn vlezige vingers terug:
“U hoeft niet bang te zijn, mijn kind,
het zijn woorden Gods die mijn respect
verwoorden voor je maagdelijkheid.”
Mans glimlach kon Genovere niet bekoren,
zij vluchtte weg over de binnenkoer
de kasteelmuur op, dook in ’t slotwater,
zwom naar de overkant waar het gras
veel groener was. Ontdaan druipnat
betraand viel zij languit op haar buik
in ’t warme hooi bewust van zonde.
Gedicht geschreven voor de eerste cd-rom
van “The Orde of the Razorblades”, 2005
Geen opmerkingen:
Een reactie posten