HET GROTE ONBEKENDE
Dat ik kinderlijk aanhankelijk ben gebleven besef ik maar al te goed. Beste bewijs daarvan is mijn bewaard poëzieboek uit mijn jongemeisjesjaren. Heel wat mensen hebben er een stukje van hun lyrische ziel in blootgelegd. Hoe abstract die ook moge wezen: je raakt er niet op uitgekeken. Elkeen is gekomen, gaf het beste van zichzelf, en is daarna weer gegaan, zodat je verrijkt werd en tegelijk met heel wat vragen achterbleef. De kraaipoten om mijn ogen vertellen niets over het bestendig kinderlijk gevoel dat me voorwaarts drijft naar het grote onbekende. Niets over de zoektocht die ik onverminderd voortzet. Nog minder doen het de rimpels in mijn gezicht. Windvlagen en onvriendelijke luchtgeesten teisterden bij pozen de gevel van het surrealistisch huis dat ik sinds mijn geboorte bewoon. Ofschoon het heel wat heeft ingeboet aan frisheid is het nog lang niet bouwvallig. Het heeft veel binnenkamers waar het goed vertoeven is.
Dat ik geworden ben zoals ik ben heb ik grotendeels te danken aan mijn vader die mij heeft gevormd tot wie en wat ik ben. Op een warme nacht in de maand mei, toen de vogels allemaal tegelijk zwegen, gaf hij het op. Hij gaf het op voorgoed. Hij moést wel. Hij zal wel geweten hebben dat hij zijn taak tot een goed einde had gebracht. De oude keukenstoel, van waarop hij in zijn groentenhof zijn duiven en duivinnen gadesloeg, ging langer mee dan zijn spierwit zondagshemd waarin hij als een goede geest ten hemel steeg, al leek hij meer op een neergekogeld dier dat het onderspit moest delven na een lange klopjacht. Je vraagt je af waar zijn lichte klompen zijn gebleven, en die bruine stoel waarop hij zijn melancholisch filosofische overpeinzingen zat te overpeinzen.
Met elke dag die voorbijgaat gelijk je meer en meer op hem. Naast zijn lach heb je ook zijn melancholie geërfd. Je durft soms ook wel eens de vlerken laten hangen. Vooral datgene wat je het meeste mist speelt je de grootste parten, al kun je dat gemis niet precies omschrijven, nog veel minder erover praten. Misschien mis je de moed om in je diepste binnenste te laten kijken wanneer iemand geneigd is je beter te leren kennen? Misschien mis je de moed om de andere te vragen zich als gelijkgezinde op te stellen om dieper op de dingen te kunnen ingaan? Bij degenen die je méér dan zo maar een heel klein beetje gevoelswarmte spenderen komt je spontaniteit meteen bovendrijven, die tegelijk je zwakkere kant betoont. Daarom toon je alleen maar je buitenkant al denk je vluchtig: bekijk aub ook een keertje mijn binnenkant. Eens dit vriendelijk masker opgezet ga je praten, zoveel dat je je in je eigen woorden verslikt, en lachen, zodat je er zelf van opschrikt. Maar als je goed luistert hoor je, dat je je zwijgen niet uit zijn slaap hebt gewekt, en dit van je gesprekspartner al evenmin, ook al stelde je hem de vraag: Als ik zou doodgaan deze zomer zou ik dan genoeg antwoord zijn?
Het zwijgen slaapt verder tot Het Grote Onbekende zich openbaart of zich kenbaar zal maken. Tot de vraag zal beantwoord zijn die je gesteld hebt. Tot je de vraag zal hebben beantwoord die je bent. Misschien kom je dan tot het besef dat het leven vraag en antwoord tegelijk is, en dat alle gemis -samen met vele andere nog te ontwarren draden- erin verweven zit.
Zie ook: http://www.coquelicot.com.py/
Schrijver: Iris Van de Casteele, 22-08-2008
iris.aguirretigo.com.py
Geen opmerkingen:
Een reactie posten