Eindredactie: Thierry Deleu
Redactie: Eddy Bonte, Hugo Brutin, Georges de Courmayeur, Francis Cromphout, Jenny Dejager, Peter Deleu, Marleen De Smet, Joris Dewolf, Fernand Florizoone, Guy van Hoof, Joris Iven, Paul van Leeuwenkamp, Monika Macken, Ruud Poppelaars, Hannie Rouweler, Inge de Schuyter, Inge Vancauwenberghe, Jan Van Loy, Dirk Vekemans

Stichtingsdatum: 1 februari 2007


"VERBA VOLANT, SCRIPTA MANENT!"

"Niet-gesubsidieerde auteurs" met soms "grote(ere) kwaliteiten" komen in het literair landschap te weinig aan bod of worden er niet aangezien als volwaardige spelers. Daar zij geen of weinig aandacht krijgen van critici, recensenten en andere scribenten, komen zij ook niet in the picture bij de bibliothecarissen. De Overheid sluit deze auteurs systematisch uit van subsidiëring, aanmoediging en werkbeurzen, omdat zij (nog) niet uitgaven (uitgeven) bij een "grote" uitgeverij, als zodanig erkend.

12 juli 2008

Peter Motte over "De doden zwijgen niet"

De doden zwijgen niet, door Thierry Deleu
recensent: Peter Motte
onder auspiciën van De voormalige Tijdlijn en Vertaalbureau Motte

Deleu koos voor deze politieroman een stijl die sec is. Maar de gebeurtenissen zijn dat niet. Sec, ja, wat de stijl betreft. Maar niet sec wat de inhoud betreft. Daarvoor gebeuren er te veel moorden, en zijn er te veel berekenende personages die een dubbele rol spelen. De roman opent met een moord, en met twee verdwenen politieagenten. De dode blijkt een informant te zijn, en zijn moord zet dus een heel mechanisme in gang dat het misdaadmilieu verstrengelt met het politiemilieu. Het verhaal wordt in het Antwerpse gesitueerd, maar er zijn links met Nederland, Frankrijk en zelfs Ecuador. De link met Ecaudor, het saptraject, is trouwens geen fictie. Het verhaal behandelt echter niet het saptraject, het is hoogstens een van de vele achtergronden die de auteur als inspiratie voor zijn roman gebruikte, en waar o.a. ook de politicus Patrick Janssens in rondwaart - overigens enkel als iemand die toevallig eens wat moet zeggen. De reële feiten dienen alleen maar om de aandacht te versterken, niet om er iets over mee te delen. Het verhoogt ook de herkenbaarheid van het verhaal, wat Deleu nog verder versterkte door het niet in zuiver standaard Nederlands te willen schrijven, maar de voorkeur te geven aan invloed van de spreektaal. Maar wees gerust: dat verhindert de verstaanbaarheid niet, en verbetert vooral de couleur local, het typische Vlaamse karakter van het boek. Wie "sappig" dialect zoekt, zoals dat heet, zal worden teleurgesteld. Niet in het minst omdat het zogenaamde "sappige" dialect eigenlijk niet meer bestaat - voor zover het al ooit heeft bestaan, behalve in de verbeelding van enkele "dialectschrijvers".
Vlot leesbaar boekje, dat na een dagje uit is. Liefhebbers van politieverhalen zullen het graag gelezen hebben. Liefhebbers van literatuur vanzelfsprekend niet. Maar zij moeten het dan ook maar niet aanpakken. De anderen hoeven het echter niet te laten.

De doden zwijgen niet door Thierry Deleu, 2008, Oostduinkerke, Razor's Edge Editions, 178 blz., 20,5 x 14,5 x 1,4 cm, D/2008/11.230/01
15,00 euro op rekeningnummer 000-0900214-54 t.n.v. Thierry Deleu, Zandzeggelaan 18-102, B-8670 Oostduinkerke,
thierry.deleu@skynet.be

© 2008. Web page developed, translated and maintained by Vertaalbureau Motte Abdijstraat 33 B-9500 Geraardsbergen Belgium e-mail: peter.motte@skynet.be

Geen opmerkingen: