ELK ZOEKT ZIJN PLEKJE
Nooit had ik er eerder over nagedacht hoe en waar ik mijn cursiefjes zou kunnen geplaatst krijgen om een ruimer publiek te bereiken. Niet dat ik geen plekje had want mijn papieren poëzietuin bestaat al bijna twintig jaar, intussen kwam er nog een eigen website bij. Gebrek aan plaats was er dus niet. Mijn cursiefjes bundelen tot een boekje? Dit leek mij geen goed idee. Soms overwoog ik ze op een veelbezochte Internetsite te laten plaatsen, doch liet het daarbij omdat mijn overwegingen nog wat moesten rijpen.
Tot ik op zekere keer, heel toevallig, op nederlands.nl het verhaal De Smidse van Günter Schulz las. Die woorden zetten mij aan tot nadenken, en tot handelen, want niet alleen de smid uit het verhaal verstond het met hamer en aambeeld om te gaan, dat deed ook de verteller zelf. Hij smeedde zijn verhaal zo kundig bijeen dat ik er meteen mijn gedicht Denkend aan de dorpssmid ging naast leggen. Een verhaal en een gedicht: ver van elkaar ontstaan en toch uitgegroeid tot tweeling. Meteen was mijn hart gewonnen voor die virtuele lettersmid en zijn smidse, want vuur is uit mijn geheugen niet weg te denken.Van het een komt soms het ander en na wat aarzelen stuurde ik het eerste cursiefje in. Het werd bijzonder goed ontvangen, hetgeen nodig was om ermee door te gaan. Pluspunten of minuspunten speelden daarbij geen rol; het ging er niet om als eerste of als laatste gelezen of gewaardeerd te worden, nee, het ging om de cursiefjes zelf die een plek hadden gevonden die voor hen geschapen leek, en nog altijd geschapen lijkt. Elk zoekt zijn plek, of het nu om de mens gaat, om een dier, om een plant of om een geschrift. Er zou voor elk van hen iets moeten zijn waar het goed verblijven is, helaas, niet iedereen en niet alles heeft een plek, of een plekje. Het is soms een moeizaam tasten en zoeken.Wie een cursiefje of verhaal schrijft, en openbaar maakt, komt als het ware in gesprek met virtuele lezers. Je weet dat er zijn onder hen die telkens weer uitkijken naar wat de andere te vertellen heeft. Soms zijn er zoveel dat je ze gaat vergelijken met bloemen die dorsten naar regen. Ze doen je denken aan zeldzaam geworden veldbloemen, omdat ook zij zich vastklampen aan wat hen geboden wordt, al is het soms maar een zanderige veldweg. Denken we maar aan de klaproos en aan de distel hoe die de ergste tegenstand overleven. Ze wegsproeien, wegmaaien, omploegen, omspitten: het deert ze niet, ze komen terug. Ze zijn tevreden met wat kruimels aarde om wortel te schieten, en met af en toe een weldoende regenvlaag.
Zo zijn er ook lezers die zich vastklampen aan wat hen aangereikt wordt; vooral eenzame mensen kunnen opgebeurd worden door hetgeen de andere met hen wil delen. Het is een beetje als een hostie middendoor breken en de helft ervan weggeven. Het zou ook kunnen neerkomen op je duurste fles wijn uit de kelder halen en de glazen volschenken om blijk te geven van hetgeen je in jezelf hebt: een hele hoop weg te schenken genegenheid.
Verder zou men een cursiefje kunnen beschouwen als een lopend vuurtje dat -zoals alle poëtische geschriften - een ziel heeft. Daarom loont het de moeite het van naderbij te bekijken. Het probeert op de ene of andere manier de lezer te vertederen en innerlijk te verrijken. Een cursiefje dat daarin slaagt, al was het maar gedeeltelijk, heeft het tot een goed einde gebracht, zelfs al komt het luchthappend als laatste over de streep.
Iris Van de Casteele
26 mei 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten