Vrouwen aan de macht?

Wat denken de vrouwen zelf van deze ® evolutie?

“Ik heb vannacht een droom gehad/ Ik heb weer iets geleerd/ Ik zag de wereld op z’n kop/ En alles omgekeerd” zingt Stef Bos in “Vrouwen aan de macht”. Wat mij hierbij opvalt, is zijn conclusie: “De wereld op z’n kop.” Zou het echt zo erg zijn? Ik ben het gaan vragen op de dijk in Oostduinkerke, met een bandopnemertje om mijn schouder en een microotje in mijn rechterhand.

Ik heb één vraag voorbereid: “Komen de vrouwen vandaag aan hun trekken, mevrouw?” (Sommigen lopen van de micro weg, anderen zetten er gretig hun tandjes in.)
“Ik toch wel,” zegt een dame (op het eerste gezicht: vooraan de 40). “Ik ga regelmatig shoppen, mijn man verdient goed en de kinderen zijn het huis uit.”
Een jongere vrouw (“28, mijnheer”), die blijkbaar van een grapje houdt, zegt met een brede smile en pretoogjes: “Ik neem mijn man uit eten en ik betaal het gelag.”
Wat een mooie toekomst staat ons te wachten, mannen!
Opgelet, de aangesproken vrouwen zijn niet allen even luchtig in hun antwoorden.
“Ik kom aan mijn trekken, ja, maar ik ben geen feministe, mijnheer. Denk je dat de wereld beter zou draaien, mochten de vrouwen het voor het zeggen hebben? Vrouwen zijn soms tangen, mijnheer.”
“Spreek je uit ervaring, mevrouw?”
“Ik heb liever mannen te vriend dan vrouwen. Die laatsten kunnen bitches zijn!”
Een dame, vóór de midlifecrisis, - ik raad dat ze in het onderwijs staat, - vraagt: “Heb je een minuutje?”
We gaan op een bank zitten, halfweg de dijk.
“Ik ben alleen met vakantie, mijn man moet werken. Of de vrouwen aan hun trekken komen? Ja en neen. Slechts één op de tien topmanagers bij de Vlaamse overheid is een vrouw. Neen dus. Vrouwen moeten een kans krijgen, maar die quota’s die de overheid oplegt, vind ik bullshit. Met quota’s haal je vrouwen binnen, maar krijg je dan wel de beste? Ik denk dat de eerste vereiste om te slagen de toewijding en de competentie van de kandidaat is. Vaak is dit een man, soms ook een vrouw.”
“Zijn mannen beter voor deze topjobs dan vrouwen?”
“Soms, vrouwen zijn ook anders. Een vrouw is minder confronterend, beter in teamwerk en benadert problemen anders dan mannen. Zij is geen betere of slechtere manager.”
Ik duw op het knopje en Yasmine swingt de pan uit: “Alle meisjes aan de macht/ Laat je nooit door iemand kleineren/ Hou je klaar vannacht/ Zet de ladder bij het raam/ Grijp de macht/ En het tij zal weldra gaan keren/ Het is meisjesnacht/Wacht maar op de volle maan.”
“Dit komt haar goed uit,” zegt mijn compagne, “Yasmine is lesbisch. Niets tegen, hoor, ze is een prachtmeid, rad van tong, met veel talent. Vriendschappen tussen meisjes groeien uit elkaar. De meesten gaan trouwen en krijgen een pracht van een dochter, zoals ik. Juliette is haar naam, een praatvaar, kwiek, een bezig bijtje. Heb jij kinderen, mijnheer?”
“Ja, vier zoons. De oudste is 41, de jongste 32.”
“Ben je een gelukkige vader? Zou jij de vrouwen aan de macht willen?”
Ik vraag mij af wie hier wie interviewt, maar voor een leuke babbel maak ik altijd tijd.
“Weet jij het verschil tussen een man een hond?” vraagt de dame ineens.
“Ja, neen,” antwood ik verbaasd.
“Het duurt minder lang om een hond te trainen.”
We lachen.
Alle gekheid op een stokje, ik moet voort met mijn gesprek.
“Ex-premier Kim Campbell van Canada zei in een interview voor het zakenblad “Fortune”: ‘De oplossing voor het corruptieprobleem is zo eenvoudig als hij helder is: doe de topmannen de deur uit en geef vrouwen het heft in handen. Geloof jij dit?”
“Misschien wel, mochten vrouwen de macht hebben, dan zou er minder oorlog zijn. Mannen zijn haantjes die alleen maar de baas willen spelen. Vrouwen daarentgen zijn veel zachter en niet gericht op macht, maar op het aangaan van duurzame relaties.”
“Is dit waar? En als het waar is: schiet de wereld daar iets mee op?”
“Vriend, ik weet het niet. Zeg, heb je geen zin in een drankje? Ik krijg een droge mond.”
“Voilà, dat is het nu. In mijn tijd zou een vrouw nooit het initiatief nemen, zeker niet met een vreemde man.”
In tea-room “De Verbeelding” gaat ons gesprek verder.
Het valt mij op dat mijn “nieuwe vriendin” de materie goed kent. Na een klein uurtje praten komt de waarheid aan het licht: zij is Europees ambtenaar. Wanneer we elkaar een “tot weerzien” kussen, hebben wij alle facetten van het probleem besproken of op zijn minst even aangeraakt.

Vrouwen komen aan hun trekken. Stabiel is een relatie (in het gezin, op het werk, in het bestuur, aan de top) als ze androgyn is, als het “mannelijke” en het “vrouwelijke” met elkaar in evenwicht zijn. Zo de wereld de afgelopen tweeduizend jaar niet helemaal is geweest wat hij had moeten zijn, kan dat de mannen niet worden verweten. De wereld loopt niet spaak op mannelijkheid, maar op eenzijdigheid.
Ik onthoud vooral dat de wijze dame me zei: “Laat ons hopen dat mannen en vrouwen een beetje naar het midden opschuiven en het samen rooien.”
Ik heb het gevoel dat dit eraan zit te komen. Ik blijf optimistisch!
Dat vrouwen beter dan mannen in staat zouden zijn de wereld te runnen, is een wijdverbreid misverstand. Of toch niet?


Georges de Courmayeur