Vreemde eend in de bijt!

DEBUUTBUNDEL VAN MAULARIA FIST:
VREEMDE EEND IN DE BIJT!

Bij Razor’s Edge Editions verscheen de debuutbundel van Maularia Fist, voorgaande naloper. Een verzorgde uitgave en een attractieve kaft. De gedichten werden alle geschreven tussen 2005 en 2007.

Buitengewone, van de regel afwijkende gedichten (en dit is geen waardeoordeel), vandaar mijn titel Vreemde eend in de bijt! Gedichten om te worden voorgedragen op een podium of onder de douche. Maularia Fist schrijft: gedichten zijn “gemoedstoestanden”, “de ogen zijn de illusie van wat de dichter denkt erin te aanschouwen.”

Cynisch, soms vergald, zegt hij ongezouten eerlijk zijn gedacht of veeleer vertaalt hij open minded hetgeen hij aanvoelt tegenover mens of situatie. Het gif dat hij bij (k)wijlen uitspuwt, is niet gevaarlijk, het hoort bij het leven, bij het spel van verweren en overleven.

In het openingsgedicht “voorgaande naloper” zet de dichter onmiddellijk de toon, de juiste toon, zijn toon: hij relativeert en toch vindt hij gedichten schrijven mentaal zwaar werk. Deze tegenstelling duikt vaak op in de bundel: dichten is ernst, maar het blijft een spel. De keuze van de titel is dan ook raak en origineel, doet nadenken: voorgaande - naloper.

Van mijn part zetten ze mij
op sterk water in een wekfles
(p. 15)

Wie is de dichter? Wat stelt hij voor? Wat is het motief, de drijfveer? Welke zijn de werktuigen?
Een dichter is vol mooie woorden, abstracte gedachten die alleen met verdovende middelen in staat is tot schrijven. Met “verdovende middelen” bedoelt Maularia Fist de roes, de inleving. Dichten is vele gevechten leveren.

Enkel voor zichzelf is de dichter opengereten
maar voor anderen is er een muur van steen
(p. 11)

Gedichten zijn emotief, gerockt uit reinste woorden, sterk aftreksel, de dichter verheft zijn stem in stilte, hij is een jammerende ziel.


De reden dat ik gedichten kick
is een overleden broer en een snik
(p. 13)

De dichter beseft dat hij navelstaart, maar hij vindt dit niet erg, de lezer moet er leren mee omgaan, hij moet wat hem aanbelangt of aanspreekt verwerken. Met andere woorden: ook de lezer heeft een taak die Maularia Fist omschrijft als het bekijken van jezelf in de spiegel/met je eigen gelaat en uit de confrontatie van jezelf met de woorden van de dichter uit de knoop raken.
Hij wenst zijn lezers een rustige slaap. Hoe kom je tot rust? Door alles rot te relativeren.

wek de doden niet, roep ze niet aan
…
het liefst spoel je jezelf door de plee
…
en laat gestorvenen in vrede rusten
(p. 19)

De dichter doet alsof hij alles onder controle heeft (zijn geforceerd relativeren), maar toch scheurt uit het lichaam Bundel een getormenteerd alter ego die het uitschreeuwt van ellende.

mijn jammerende ziel die ervoor wil gaan
(p. 13)

ik ben net volwassen, maar koud
zeer eenzaam…
(p. 18)

en voldaan van mijn gewelddadige daad
(p.21)

angst voor de vrije overleving van beleving
(p. 26)

de angst om mezelf voorbij te rennen
zit met naalden jolig elke cel te jennen
…
het liefst zou ik dan zelfmoord plegen
(p. 30)

onzekerheid… niks nieuws onder de zon
(p. 32)

Met deze debuutbundel dient Maularia Fist zich aan als een getalenteerde dichter. Hoewel hij zijn gevoelens soms rauw en ruw vertaalt of zijn beelden put uit de gewone dingen des levens (in heel duidelijke, niet mis te verstane bewoordingen), geniet ik toch van de plasticiteit waarmee hij ze kneedt tot lyrische ontboezemingen. Dit is een “gave” die hem wel op de rand kan brengen van het poëtische, maar in voorgaande naloper omzeilt hij dit risico alsnog.

Ik heb genoten van de kruisbestuivingen tussen lyriek, epiek en drama, waardoor zijn poëzie een ongewone dynamiek verkrijgt. Een enkele keer neemt hij de bocht te snel en vervalt hij in ludiek spel. Poëzie moet “poëticiteit” blijven: dit betekent dat het woord als woord wordt ervaren en niet louter als het benoemen van het object!

Het gedicht moet een “abnormaliteit” blijven, een onderbreking in de stroom van gebeurtenissen. Het gedicht is een stilstand.

Maularia Fist is een mix van performer en dichter, zijn gedichten komen het best tot hun recht als hij ze zelf voordraagt. Dichter en gedicht zorgen voor de communicatie met de luisteraar. Hij doorbreekt graag de structuur van het gedicht om te kunnen zeggen wat hij bedoelt en hoe hij het wil laten horen. Door zijn ongestructureerd rijmen (binnenrijm en eindrijm) trekt hij de aandacht en verleent zelfs aan de banaalste werkelijkheid een muzikale air.

Zonder aarzeling durf ik hem een aanwinst noemen in het Nederlandstalige poëtische landschap. Hij heeft het ritme beet om een creatie te verwoorden, nu nog met meer zin voor “surplace” werken aan beeldvorming: poëzie schept leven, het gedicht leeft een eigen leven, de beelden zijn vaak de levensaders.

Het mooiste gedicht uit de bundel vond ik (en dit is persoonlijk):

Een kerfhok in een houten blok

sommige mensen reizen zo snel
alsof ze hun laatste banden willen slijten
dat het niets er enkel nog toe doet
als de afgrond in de verte, sluit je ook aan?

wat, kan ik me aansluiten bij deze rij
deze rij van verdoemenis, dood en verderf
tussen al die andere zijsporen
of is er meer voor nodig
op m’n opa’s stok nog een kerf

waarvoor blik je nu terug
dat ene moment voor je ’t besterft
hoeveel bomen worden geveld voor stokken
en wat regelt dat er nog wordt gekerfd
ook al ontstaat het nieuwe uit bederf
(p. 29)


Thierry Deleu

Maularia Fist, voorgaande naloper, Razor’s Edge Editions, € 12,- inclusief verzendkosten - los € 9,75
Te bestellen bij de auteur via mail naar Ridder Maularia Fist, met vermelding van adres.
Als antwoord krijg je het rekeningnummer voor betaling.
Razor's Edge Editions
http://www.knightsrazor.com