“Als je lief aan de andere kant van de stad woont, maak je het beter meteen uit,” zei ze lachend. Ik keek haar ongelovig aan en wenste haar welterusten. Wist ik veel, ik was net aangekomen. Enkele weken later bevestigde Carlos Fuentes haar woorden: “De omvang van de moderne grote steden bemoeilijkt het in stand houden van liefdesrelaties; niemand wil een uur met de bus of auto reizen om anderhalve minuut van seks te genieten.” Ik legde zijn boek, De jaren met Laura Díaz, overigens behoorlijk vervelend, opzij. Ik moest de volgende dag immers vroeg op: de bureaucratie riep me naar Polanco, de yuppie businessbuurt van Mexico City. Van het zuiden naar het westen van de monstropolis.
Tussen beenloze bedelaars, ambulante verkopers en geurige tacokraampjes baan ik me een weg door het metrostation Taxqueña. Bij de eerste overstap begint het te dagen: het zou wel eens een lange reis kunnen worden. Op het perron staan verschillende rijen mensen te wachten op een metro waarin de passagiers al tegen de ramen plakken. Van zodra de deuren openen, beuken de wachtenden in op de massa reizigers. Ik blijf staan, vol is vol. Maar wanneer ik ook de tweede volle metro voorbij laat rijden, besef ik dat ik zo niet ver zal geraken. Met een aanloop murw ik me in de eerstvolgende wagon.
Het voordeel van zo opeen gedrukt te staan, is dat je je totaal kan ontspannen, aangezien de massa je in evenwicht houdt. In het volgende station wordt mijn rust echter verstoord. Ik word naar buiten geduwd door een paar mensen die willen uitstappen. Ik - vreemde bijt in de eend - lach ermee, maar kan me tegelijkertijd ook voorstellen dat in de dagdagelijkse routine humor snel horror wordt. Enfin, na een uur en drie kwartier reizen bereik ik dan toch mijn bestemming.
‘s Namiddags, zittend op een bank in de Universitaire Stad, vraagt een meisje me het uur. Ik weet meteen hoe laat het is: “Waar woon je?”
Jasper Vervaeke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten