Bij het werk: "Als een pauw" (brons)
Gebroken taille
Mijn gebroken taille draagt de staart
waarop Argos honderd ogen zaaide.
Fier, loop ik naast mijn Hera met wie
ik het oordeel van Paris zal wreken.
Jonge gehuwde vrouwen volgen mijn spoor
van blauwgroen met goud omrand;
vinden bescherming nu hun schoonheid
door ontrouwe mannen werd verbrand.
Ik vrees niet. Mijn vlees kan niet bederven,
wordt nooit een galgenmaal. Ridderlijk,
sleep ik mijn fierheid mee, bekeken
door honderd jaloerse ogen.
Bij het werk: "Samen zwijgen" (brons).
Verkleumd
De echo van haar valse lach
striemde als een boemerang
in mijn verkrampt gezicht.
Mijn schouder etterde steeds dieper.
Samen zwegen we de verloren liefde,
gebroken, over onze navel heen.
Mijn geduld was op en ook de wijn,
de borrelhapjes en het haardvuur
dat ons verkleumde van helse stilte.
Bij het werk: "Metafysische liefde" (brons)
Metafysische liefde
In de stilte van haar moederschoot
bewaart ze de jonge flarden
van een bovenaardse liefde.
Peulen van de vele vruchten
die uit haar op de wereld rolden.
Waar ben je ? Ik ben leeg gebaard.
Mijn laatste ei is uitgebroed.
Gebroken wacht ze op haar minnaar
die zijn zaad verliest in het heelal.
Bij jonge onbevlekte maagden.
Haar vliezen zijn verdroogd, gesloten
in de kilte van haar moederschoot
Bij het werk: "Eendagskoningin" (keramiek)
Eendagskoningin
Hol gezicht van ochtend
reikt haar linkerhand, leidt mij
in de schaduw van haar overkant
ik, word onderdaan.
Schilder op het broos palet
van nooit gekuste heuvels
tot vleermuizen de erkers verlaten
zij, gebroken, mij de rug toekeert.
Op ieder kruispunt zwerven
de kleuren van haar rijk, dat
ik nog wilde proeven in de kloof
van haar monnikskleed.
Vol gezicht van avond
lost ontdaan haar linkerhand
in de verloren schaduw
van mijn ééndagskoningin.
Bij het werk: "Je geeft de uren vleugels" (keramiek)
Ik zuig de aarde
Ik zuig de aarde
drink dauw van ochtendbomen
wrijf mij warm met de kristallen
van jouw zachte bladeren
een vroege merel pikt goudgeel
de mantel, waarop de sleutel
van je gepeulde vrucht
rood en blauw is afgedrukt
in je holtes, proef ik blind
de verloren honing, toespijs
van de nacht, mijn koude tong
zal nooit jouw lippen zien
de aarde zuigt mij leeg,
verdort mijn vermoeid skelet,
ik krimp, ik word versteend,
de aarde geeft de uren vleugels.
Bij het werk: "Gevangen in stijve kleren" (brons)
Wanneer ik
Wanneer ik in mij ben
laat me dan dromen
over wat ik nooit geworden ben
laat me kruinen in bomen,
mollen in gangen die ik niet ken.
Wanneer ik in mij ben
laat me dan zoeken
naar wat ik nooit vinden mag
laat me zuchten op wolken
ijlen in catacomben die ik niet ken.
Wanneer ik in jouw ben
laat me dan huilen
om wat ik vinden moest
laat me schuilen in jouw kloof
klimmen op muren die ik niet ken.
Wanneer jij mij zult zijn
woel dan in mijn kruinen
loop al mijn gangen af
en vind wat ik niet vinden wou
weet, dat ik nooit uit jou zal zijn.
Luc C. Martens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten