Sienna

Neen, niet de mooie stad in Toscane, maar de zwartgepunte appaloosa, vooral het hoofd en de achterhand, in de wei waar ik naar kijk vanuit mijn glazen kooi. Sienna de Saint-Victor heeft mijn hart gestolen. Mijn tweede paard na Looky de Confolent (afkorting van look-at-me), met roepnaam Louka, die sedert een drietal jaar in een Ingelmunsters gezin is geplaatst, waar hij wordt vertroeteld door een paardengek tienermeisje. Geen week gaat voorbij zonder dat ik aan hem denk. Hij was nog mooier, met een opvallende bodypaint en een expressief hoofd, maar minder intelligent dan Sienna, zij is de leider in de groep. Ik heb Louka verkocht omdat ik geen tijd kon maken voor hem toen hij in een manege in Beveren-a/d-IJzer verbleef.

Hier, in La Vallade, in een landhuis van mijn vriend Marcel Warlop, komen mijn vrouwtje en ik tot rust, tot zen, het boze weer kan ons goed humeur niet raken. Nergens vind ik dezelfde rust als hier, hier ben ik thuis, hier kom ik thuis.

Ik kijk uit op een prachtig mooi groen landschap, op een wei waarin tien paarden grazen, twee bruine, enkele schimmels en drie appaloosa’s, waaronder Sienna.

Ik leerde paardrijden op mijn 60ste in een manege in Ingelmunster. Mijn instructrice was een aangespoelde Nederlandse halvemeter die haar stiel onder de knie had, maar weinig blijk gaf van liefde voor de paarden. Ze noemde ze zelfs “koeien”. Wat een blasfemie!

Ik leerde snel, eerst op “halfpaarden” (dixit de Nederlandse), dan op grote paarden, zwarte, zwart als Moren. Ik ging elke week paardrijden. De manegepaarden kenden mij en lieten zich graag berijden door de oudste ruiter van de stoeterij.

Ja, ik heb overwogen om uit te wijken naar La Vallade, een gehucht van Saint-Victor, 12 km onder Guéret, in de Franse Creuse. Ik kon het landgoed kopen,, maar mijn vrouw en mijn vier kinderen konden mij overtuigen om het bij een frequent verblijf te laten. Nu de kleinkinderen er zijn, heb ik mijn migratie uit het hoofd gezet. En toch, indien het lot onrechtvaardig zou zijn en ik alleen op de wereld zou komen te staan, zou ik in La Vallade komen sterven. Ik hoop echt dat mijn vrouwtje hier, na mijn dood, dikwijls terugkeert en zich de vele mooie dingen herinnert die wij hier samen mochten beleven.

Zoals je weet, heb ik in La Vallade ook de Muze (met M) ontmoet. In het leven van een “begenadigde” schrijver komen er vele muzen op hem af. Zij inspireerde mij tot twee romans en één gedichtenbundel. Zij wekte mijn verbeelding op tot Dan Brouwnse toestanden.

Ik ontmoette er Arsène du Frêne, een gevluchte Tempelier, die later de 2de Grootmeester zou worden van de “Broederschap van de Tempel van Salomo”. “The Order of the Razorblades”, de online ridderorde in onze contreien, is een wettige erfgename van die Middeleeuwse orde die in hoofdzaak gevluchte Tempeliers groepeerde. De huidige “Orde van de Scheermesjes” (voorheen “Scheermessen”) verwijst naar de toen toegepaste vermomming: het afscheren van de baard.

Wie belangstelling heeft voor deze geschiedenis, beveel ik mijn historische roman, Arsène du Frêne, heer van La Vallade, aan (*).

Wanneer ik opkijk, komt Sienna sierlijk op mij af gewandeld tot een paar meter van de veranda. Zij kent haar meester, zij erkent mij ook als zodanig. Wanneer ik met haar praat, leer ik haar dat ik haar “pappie” (F) ben. Belachelijk? Ach, wie bemoeit zich met onze relatie? Wie heeft het recht?

Straks rijden wij naar Confolent waar Marcel woont en onderweg genieten wij van de prachtige natuur en van ons gezelschap. Sienna en ik, wij zijn Albert II te rijk!

Och, kijk eens, een trots haantje met zijn harem komt de wei in. Ze lopen tussen de paarden die geamuseerd hoofdknikkend de kleine gasten begroeten!

Thierry Deleu

(*) Arsène du Frêne, heer van La Vallade (historische roman). - Harelbeke, De Gebeten Hond, 2004
15 euro.
Te bestellen in de Stedelijke Openbare Bibliotheek Harelbeke, Eilandstraat 2 te 8530 Harelbeke (vragen naar Jan Van Herreweghe) - 056/733440 of 056/733442..