de vonk
bezie het water
rond dit eilandoog
de dode zee
het zout dat bijt
het oog dat drijft
een koffiebranderij
dit oog brandt
bezie de vlammen
ik zag de vonk
de vonk bewoog
het is de vonk
wit en snel
van oog naar oog
hij is de heerser
over de archipel
danke Hildegard Knef!
“laß mich bei dir sein,
so nah bei dir sein”
laat me het geschilderd medaillon zijn
dat je borst hoort kloppen
de fijne V van je uitgesneden hals
schuif je zwarte ogen uit
verstop me in je diepe grotten
giet me in als een fossiel
van al het valse licht vergeten
en verhaal me dan opnieuw
over zon, maan; de planeten
ik zal olie zijn op je stem
nu ik geen barst meer zie
de dorst
luchtfoto zonder lucht
afgelegen gedicht van zand
kamelenzand, geslepen steen
eenzaam gemalen door de tijd
de tijd als taal
de tijd als golf
de tijd als moment
het moment van deze antiloop
de Oryx
een machine van bloed
twee botten op de kop
een landbouwwerktuig
daarachter een spoor van dorst
van ploegen en ploeteren
en toch strak omhoog kijken
nooit een mens gezien
nu die grote vogel door de lucht
alsof ik daar sta
klaarwakker, rechtop in bed
door jou gekust
met het mes op de keel
wat wil een mens
wat wil een mens meer zijn dan gedragen taal
uitgesproken zo licht als een veer
of gezongen als een lied dat trappen klimt
met elke trede dichter naar de kantelen
een korte aanloop en dan die sprong
het mooiste lied van wiegendood
nu onze woorden niet meer vlinderen
in rood en wit
maar behoedzaam kruipen als spinnen
in een web waar levende mummies
gebalsemd hangen,
laat ons dan een laatste angst
de vleugels af te breken en te leggen
als een deken van rode rozen en witte seringen
en laat ons zingen
aan de Godin uit de Zee
we nemen de macht meteen over
jij met je twee witte tijgers aan de hand
voeder maken we van alle staatsputa’s en castraten
de senaat verzuip ik eigenhandig in een bad vol rozenblaadjes
wat er aan man en mens is overgebleven, trekt de heilige toga aan
jij krijgt je witte toren en zij zullen die bouwen omwille van de liefde
die toren zal voor eeuwig Petrus&Pilatus in de weg staan
de mens het wordt een konijn, een ezel én een edel paard
jouw woorden zijn het witte zwaard
mij zal men verafschuwen en liefst vergeten, maar jou zullen ze vragen
niet voor niets was jij de enige die me kon behagen
het zal weten dat jij het ware beeld van Aphrodite uit Fenicië bent
laten we daarom panoramisch zijn
met onze blote billen breed door de golven breken
laat ons Atlantisch worden tot aan de Middellandse Zee
met een vloeibare stem
pas opduiken toen Rome opnieuw werd gesticht
Ruud Poppelaars
Geen opmerkingen:
Een reactie posten