Brocanteren

Waarom lokte de brocanterie me binnen? Er waren geen glazen gesneuveld, ik was niet op zoek naar iets bijzonder.

Niets. Een paar boeken, weinig genoeg om ze eens te bekijken. Eerst Poëzie is een daad van bevestiging een prachtige verzamelbundel van hedendaagse poëzie van 1945 tot heden. Heden is zolang Eddy Van Vliet nog leefde, die samen met C. Budding de bundel samenstelde. Mooie uitgave, lijkt nooit open te zijn geweest, terwijl mijn exemplaar wat gekreukeld thuis staat. Dat boek in ruilen voor een nieuwer model. Nee. Ik hou mijn eigen exemplaar. Dan een boekje Neem nu Jack London van ene Jos Smeyers, uitgegeven door De Clauwaert/Leuven (dit is geen fout in mijn opmaak: zo staat het erop. Ik had het moeten weten!) Ik heb net naar aanleiding van Jack London die altijd ongegeneerd zijn vrienden gebruikte in zijn stukjes en verhalen een discussie over waar je wel en niet over mag schrijven achter de rug. Het intrigeert me dus en het hoofdpersonage ging zelfs naar de Tolkenschool van Antwerpen. Moest ik dus hebben. De eerste twee paragrafen (die ik vluchtig in de winkel las) zijn de beste uit het verhaal. De opbouw volgens de flap beheerst en subtiel, op bladzijde twee, wist ik waaraan me te verwachten. Ook een manier om een levensverhaal te schrijven, doen alsof je niet schrijft en niets te vertellen hebt.

Dan een mooi uitgegeven boekje van Sammi Landweer: Woestijn heet het. Het zijn kort verhalen die in '95 gebundeld werden uitgegeven. Enkele van hen verschenen eerder in tijdschriften. De blurp binnenin belooft "schaduwvelden, onherbergzame vlaktes, zandstormen". Ik kan me daar iets bij voorstellen. Uitgeverij Contact uit Amsterdam investeerde in een gebonden uitgave, hier en daar lezend, besluit ik dat de mij onbekende Sammi kan schrijven. En hij kan schrijven, maar de duisternis en het onheilspellende kunnen mij niet bekoren. Na een hard verhaal over een woestijntocht met verkrachting en moord, houd ik het voor bekeken. Woestijnen zijn surre‘el. Er is een gebrek aan liefelijk grasÉ Ik zie de metafoor van eenzaamheid en dood maar wijs die na 15 jaar woestijnervaring af, voor mij is de realiteit van de leegte adembenemend mooi, de wijsheid van wachten op de regen en zo verder... eerder levendrang dan beklemming. Een goed schrijver is hij wel, zorgvuldig Nederlands, stoere, sterke verhalen maar niet voor mij. Misschien hou ik niet echt van kortverhalen.

Vervolgens wenkte mij de "intieme en melancholieke roman" van Peter Hoefnagels Dansen op het terras uit 1997 van Uitgeverij L.J. Veen, eigenlijk ook van Contact dus. Met plezier gelezen. Een mooi tijdsbeeld van het Nederland van na Wereldoorlog II. Papen tegen Christenen, hypocrisie en verdringing en wat mooie citaten vanuit de toen gangbare lectuur bij literatuurliefhebbers. Ik voel me als een parelvisser die een oester met inhoud heeft opgedoken. Dit boek is sterk opgebouwd, komt nergens ongeloofwaardig over, mooi strak Nederlands, vol en doet je nadenken. De auteur doet je filosoferen over recht en wet, over wat juist en billijk is op een ingehouden manier. Als criminoloog heeft hij inzicht gekregen in de duisterheid van sommige zielen en de bron van die duisternis waarmee kies wordt omgesprongen.

En ja als je een veelvraat bent wat leesvoer betreft, blijf je kijken. Ik liet liggen Fleur Bourgogne en Marion Bloem, niet omdat ze niet goed zouden zijn... maar ik ken hun werk al een beetje. Misschien ga ik nog wel terug naar dat winkeltje. Ik lees niet gericht, probeer alles wat me in handen komt en zal altijd gefrustreerd blijven dat ik niet alles kan lezen, dat ik niet alle talen kan lezen en de vertalingen vergelijken... Wat ik nog wel mee nam was Renate Dorresteins Voor alles een dame uit 1996. Zij is de best verkopende auteur in Nederland. Dit boekje is speels, schalks, dagboek, luchtig een beetje betere chicklitachtig... leuk is dat er op de niet volle bladzijden plaats is om verder te schrijven. Pluk maar wat van Dorrestein en in principe vermaak je je wel, komt een lettervreter als ik wel aan haar trekken. Zij schrijft:

De letteren zijn voor de geest
wat een schuimtaart* is voor de tong,
zodat een lezer en eter gelijkelijk tot onmatigheid neigen.
Maar leer van mij, meisjes,
dat dikke mensen weliswaar langer aan tafel zitten,
doch dat zij doorgaans korter leven.
M. Meermin

Zie 11 september voor het recept

Twee en half op vier is geen slechte vangst... Ga op jacht!

P.S.: Ik heb een probleem! Waar zet ik dat boek van Mevrouw Dorrestein nu? Tussen de kookboeken, tussen de citatenboeken, tussen de letteren of tussen de pedagogie, onderafdeling "boeken voor moeilijk opvoedbare meisjes"....

Annmarie Sauer