Ring made of silver with paper circles cut 

of from prayer books (Peter Deleu)

Uitnodiging

De Culturele HNITA-kring organiseert in de maand januari een huldetentoonstelling met werk van de overleden kunstschilder en etser Willie Cools in het Cultureel Centrum Zwaneberg, Cultuurplein 1 in Heist op den berg. Daarnaast is er werk te zien van leden van de kunstkring.

De tentoonstelling opent op vrijdag 4 januari 2013 te 20 uur.

Na de verwelkoming door het bestuur van HNITA , zal op verzoek van de kunstkring de auteur Guy van Hoof, vele jaren een goede vriend van de kunstenaar, spreken over zijn leven en werk.

Op zondagnamiddag 27 januari is een poëzielezing geprogrammeerd met o.a. Begga Mariën, Paul Cardon, Rik Wouters, en Guy van Hoof.

Iris Van de Casteele
iris.aguirre@tigo.com.py
http://www.coquelicot.com.py

DE POËZIETUIN

EEN ZWAAN ALS METAFOOR

Tien jaar geleden kwam ze een eerste keer om de hoek kijken. Ik vereeuwigde haar, en haar soortgenoten, in een gedicht dat ‘Maandag’ heet. Op zekere dag was het gedicht zoek, ik kon het nergens meer vinden, tot het lot me gunstig was en de zwaan opdook in een intussen opgedoekte webstek. Om ze niet meer kwijt te geraken nam ik ze op in een verzenbundel, waar ze van bekend criticus Karel Wasch heel wat aandacht kreeg o.m. door zijn woorden:
“De zwanen zijn metafoor voor dromen, maar niet
de dromen zelf, maar hun ontstaansgrond. En deze
ontstaansgrond is wat alle mensen op aarde samenbindt.
Misschien wel het collectieve onbewuste van
Jung. Misschien wel gewoon de rimpels in ons zielewater.”

Op die manier is die zwaan voorgoed mijn leven binnengeduikeld.
Ze heeft mij tot op heden niet meer losgelaten. Nadat ik een beeld zocht van een zwaan, en er één toegestuurd kreeg, wist ik eensklaps wat en wie ze is. En nu ik erover aan het schrijven ben komen mij nog méér beelden voor de geest.
Ik hoef er niet aan te twijfelen: die bijzondere zwaan is een metafoor van de (mijn) dichtkunst. De zwaan waarover ik het heb heeft geen vleugels, geen poten, geen lichaam, maar wel een hals en een vorsende bek die de laatste resten probeert bijeen te houden van wat ooit gaaf en heel is geweest. Vleugels om te kunnen vliegen of zweven hoeft ze niet. Ze kan elke plek bereiken, zelfs buitenaardse gebieden zijn haar niet vreemd. Haar hals en snavel volstaan om het poëtische van de verzen te betonen. Om het uit te dragen. Om het te laten ruisen. Om de rimpels van het zielewater van elk levend wezen glad te strijken, zodat de zon bij dag en de maan bij nacht zich in dit water kunnen spiegelen.

Ik denk aan mijn poëzievriendin Agnès Henrard die in één van haar gedichten volgende zinnen schreef:
“Als je mijn vleugels perforeert, zal ik al mijn ontembare
ogen openhouden, deze die de woestijnen
doorzoeken, de moerassen uitdagen, de bossen verzamelen
onder de rivieren”. 
Ja, die zwaan, ze heeft het in zich. Niet alleen werden haar vleugels geperforeerd, ze werden totaal verwoest. Weggevreten door de tand van de tijd. Elke hap liet een spoor na: een indruk, een striem, een zalving, een traan, een lach, een besef, een bevlogen zijn.

Ik heb al mijn ontembare ogen open gehouden,
woestijnen doorzocht, bossen verzameld en er onderaan
de rivieren in herkend. Wie mij niet gelooft hoeft
de zwaan maar te bevragen, zij zal de weg wijzen
naar de essentie die in mijn gedichten besloten ligt.
Zij weet waarom mijn zoektocht zoveel innerlijke
kracht heeft gekost. Waarom mijn stem meer en
meer uitgehold werd door ze telkens indringender te
laten horen. Zij weet waarom ik heb gepoogd het
raadsel te ontcijferen dat in elk wezen besloten ligt.
Vraag haar hoeveel keren ik vergeefs getracht heb
het onbenoembare te achterhalen. Wel ben ik erin
geslaagd het aan te duiden. Ik ben erin geslaagd aan
te tonen dat het wezenlijke met transcendentie te
maken heeft.
Een onstoffelijke zwaan nam bezit van mij; een sacrale
zwaan die mij inzicht en besef bijbracht, want
hoe diep ook het peilen: de quintessens van de poëzie
zal nooit ontraadseld kunnen worden om de
eenvoudige reden dat ze metafysisch en ondoorgrondelijk
is.

Wandeling

Hij heeft nacht na nacht versleten, wandelend
op de stenen van de sterren – alleen lopend
voor de liefde van de mensen. Gemaakt was
hij voor het geluk van de wereld.
Hetgeen hij het meest kon geven
werd hem ontnomen:
vertrouwen aan diegenen ze weigerden.
Nu loopt hij twee keer alleen op de dijk.
Hij kijkt. Oogst niets. Schaduwen van boten
elimineren het goud van de zonsondergang,
in de grote stilte van de verlaten schoonheid.
Onvoltooid vol bitterheid,
zal ik terugkomen kloppen op je deur.

Het klimmen

Lang bevond hij zich in ’s anders tuin en
dacht ongezien de naakte boom te bestijgen,
om de wereld te bekijken vanaf de top,
alsof hij een blad zou zijn of een vogel;
maar altijd kwam iemand voorbij
en altijd stelde hij het uit voor later.
Op een middag – alles was verlaten–
keek hij om zich heen, klom hij tot aan
de hoogste tak, dan hoorde hij stemmen
in de struiken: “Wat doe je, daarboven?”
Boosaardige stemmen... Hij antwoordde:
“Een vijg, er was nog was een vijg”.
De tak brak af. Ze tilden hem op.
Zijn rechterhand was gesloten.
Toen ze zijn vingers openden zat er niets in.

Vertraging

Er bleef hem nog een uur; dat moest volstaan.
Hij kon aldus de lege bloemenvaas observeren,
gelijkende op een kristallen wachtende hand,
gelijkende op...
Wanneer hij er aan dacht voort te gaan
waren de anderen al klaar met hun dagtaak.
En hij was niet eens klaar was met zijn observaties,
met het idee dat hij tijd te over had.
Zodoende, het enige wat hij kon doen was twee
bloemen nemen uit de grote kransen die zich
bevonden aan de ingang
–twee lelies, en niets anders–
zeer hoge, zeer witte, voor de lege vaas.

Onbevestigd

Hij heeft altijd geloofd in dat voorliggend licht.
Ik raak het aan - zegt hij -
niet enkel zie ik het, zie het niet,
ik raak het gewoon aan, heb het, ben het.
En omdat de nacht viel, en er in de kamer
al geen onderscheid te maken was
tussen de tafels, de dienbladen,
de zeeschilderijen, de klok, onze vormen,
glansde het, echt helemaal over de gehele stoel,
en ook de stoel glansde met zijn vier poten,
als gefixeerd in een wolk. We wilden het
aanraken om zeker te zijn. Maar we durfden niet
opstaan van onze plaats, want we zaten gehurkt
op het hoogste van een trap zonder treden,
op een ontzaglijke trap
die we niet genomen hadden .

Behoefte aan expressie

Door tijd en vermoeidheid sterven ook de woorden
- zegt hij. Er is niets meer om niets uit te drukken.
Zijn vingers zijn erg erg dun geworden. De ring valt.
Hij bindt hem aan het einde van een koord.
gooit hem de put in, trekt hem terug omhoog.
Niets. De put heeft geen water meer,
de koord geen enkele betekenis.
Maar de schok van de ring op de stenen:
het was alsof hij iets aan het meten was.
Iets dat absoluut noodzakelijk moest gemeten
om te komen met de nacht
op hetzelfde oneven getal
dat geschreven staat achter de deur.

Zomermiddagsdroom

Het land werd geïrrigeerd met licht.
Onmogelijk om te scheiden land van licht.
Wij zijn onze droom.
De ramen openden zich en de bloemen
als een vrolijk leger dat met rode trommels
en gouden trompetten uit onze tuin van gisteren
komt naar onze goedheid van vandaag.
De palissade kleedde zich met klimop
en je kunt je zelfs niet verbeelden
wat een palissade is.
In de blonde vlechten van de lente
verschenen blauwe irissen.
En degenen die vroeger weenden
herinnerden zich vandaag dat ze jong zijn
en lachen om hun geween.

Romiosini

Dit landschap is zo hard als de stilte,
het drukt zijn borst tegen de gloeiende stenen,
drukt zijn verweesde olijf-en wijngaarden
tegen het licht.
Het bijt de tanden op elkaar.
Er is geen water, niets anders dan licht is er.
De weg verliest zich in het licht
en de schaduw van de omheining is ijzer.
De bomen, de rivieren en de stemmen,
verstenen tot marmer onder de kalk van de zon.
De wortel komt marmer tegen.
De stoffige struiken, de muilezel en de roos,
ze hijgen, er is geen water.
Allemaal hebben ze dorst, al jaren,
allemaal kauwen ze een hap hemel
tegelijk met hun bitterheid.

ALLE GEDICHTEN:
YANNIS RITSOS (1909-1990)
Vertaald uit het Spaans: Iris Van de Casteele

oorlogskind

waar men het naakt laat staan

kleed ik het kind met vragen aan

en laat het praten over rood het

bloed de dood

gaten in de muren zijn hondje

weg op last van men of buren

en waar het roet van lijken hing

mee met wind stil in herinnering

aan leed dat zo het kind aanvreet

dat naakt verweesd blijft staan

met alleen wat van mijn vragen aan

en leen het antwoord van de vraag

waarom ik leef

en geef vandaag

christiaen j de chattelion

SUPERNOVA

-bij een schilderij van Marianne Schellekens-

Zie,

miljarden sterren uit explosie van licht,

zijn, als wij, van een oerbron het talrijk nageslacht

dat door nevel van eeuwen een weg zoekt.

Wij, in verschillende richtingen, religies

en twisten uiteengedreven, zoeken onze oorsprong

en botsen, wit verhit, om een god. Behalve wij twee,

wij zullen elkaar zacht raken en vredig zweven

door een hemel. Wij beiden weten heerlijk niets.

Catharina Boer

Athanor 

December - Vreugde.

Op 1-2-8-9 december gloeiend en vloeiend glas in de glas-athanor.

U bent hartelijk welkom van 14 tot 18 uur voor een demonstratie.

Elk weekend van december en ook op 24 en 31 feestelijke glasheffing - zelfde tijdstip.

Waarom …. zou je je kunnen afvragen?

Wel, dit alles laat je toe om een keuze te maken uit de symbolische en originele unica in glas en keramiek.
Of u kiest voor een Amorest-munt in zilver, electrum of goud. Origineler en aangenamer kan een geschenk waarschijnlijk niet zijn.

De kunstmunt voor de nieuwe mens, met liefde als waarde.

Tot ziens in de Athanor December - Vreugde... want hier is gedeeld zeker verdubbeld. Als 't niet meer is!

ATHANOR

Pierre Declerck & Winnie Bruynooghe

Weegschede 2

8691 Gijverinkhove

België

Telefoon 058 29 86 64

Mail athanor@telenet.be

site www.pierredeclerck.be

Amsterdam/Turnhout - Johan van Nijen, wandelaar, schrijver, uitgever, 04 02 1942 - 25 11 2012

In de vroege ochtend van zondag 25 november is in Turnhout Johan van Nijen plotseling overleden, volgens de laatste bevindingen van de spoedartsen aan een fatale hersenbloeding. Mogelijk een anorisma, waarmee hij al eerder elders in zijn lichaam te kampen had gehad. Vervoer naar het ziekenhuis mocht niet meer baten. Johan was een verwoed wandelaar en schreef en publiceerde via zijn eigen uitgeverij de Graal 16 boeken. Naast boeken over natuurwandelingen was hij ook de uitgever van mijn 2 eerste boeken, een roman en een boek met theaterstukken. Alleen al met het uitgeven vanaf 2002 van 7 romans en een dichtbundel van de gerenommeerde schrijver Gust van Brussel, die door verblijf in het buitenland en door ziekte meer dan 10 jaar had gezwegen, heeft de Graal zijn bestaansrecht bewezen voor de Nederlandstalige literatuur. Johan van Nijen stopte einde 2010 met zijn uitgeefactiviteiten. De criticus Paul van Leeuwenkamp schreef in februari 2012 een waarderend afscheid van de Graal. Ik publiceerde het op Cultuurnet:http://www.cultuurnet.nl/nieuws/toon/26680-Amsterdam/Utrecht-Het_einde_van_de_GRAAL_

Bij de foto: Johan en zijn grote vriend Duc waren onafscheidelijk

Johan van Nijen was een door de media genegeerd schrijver. Hij stuurde jarenlang al zijn boeken op, kocht wekenlang de kranten in de hoop dat ze over hem zouden schrijven, tenslotte gaf hij het op en stuurde niks meer. Hij was te bescheiden om echt aan de bel te trekken. In zijn artikel Het einde van de Graal schrijft Paul van Leeuwenkamp niet alleen met waardering over de uitgaven van de Graal maar ook over Johan's eigen roman Iks. Het zal deze goed gedaan hebben. Het was met dit boek dat hij enig succes had en dat door de meeste bibliotheken werd opgenomen.

Op de site van de Graal lezen we:

Wie is toch die man ?Johan werd geboren in de grote oorlog. Johan heeft echter niet het geweer in aanslag maar wel altijd een vriendelijk woord. Johan huwde en kreeg 2 kinderen. Op later leeftijd leerde hij reizen. Hij ontdekte het zachte toerisme, bergen, wandelen, buiten zijn, de natuur. Buiten slapen in een tent, en 's morgens luisteren naar de vogels. Kijken hoe de zon ontwaakt tussen bergen met eeuwige mooie sneeuw. Genieten van een reep zwarte chocolade en vrienden om deze reep te delen. Niet het materialisme was belangrijk maar wel de mens. De mensen zoals de mensen zijn. Johan zijn geest staat open voor de Europese geschiedenis, de Belgische politiek, de kosmos, de evolutietheorie en de quantummechanica. Johan schrijft met een pen waaruit warme inkt vloeit.
Wim Cools

Wij denken aan zijn vrouw Maria, zijn dochters Hilde en Heidi en zijn kleindochter Anna en hun familie.

Boekpublicaties van Johan van Nijen:

Een periode - gedichten
De redder van de wereld - novelle
De broeders van het licht - roman
Onrust - gedichten
Een blauwtje - verhalen
Tijl in Turnhout - verhaal
Iks - vampierenroman
Kolen - novelle
Op zoek naar - gedichten
Onderweg - over de GR5 door Vlaanderen en de Vogezen
De ontdekkingsreis - roman
Bakboord is links - verhalen
Vlaanderen boven - gedichten
Het geduld van Maria - buitenverhalen
Dag, meneer de controleur - verslag van een onderzoek ter plaatse
Teksten - gelegenheidsuitgave

Naast deze boeken staan op de site van de Graal talloze verhalen, fragmenten en foto's van wandelingen door Johan gemaakt.

Indrukwekkend op de site van de Graal is de documentatie over Gust van Brussel. Het 10-delige essay van Paul van Leeuwenkamp, Het Labyrinth van Gust van Brussel, de lijsten met publicaties van en over Van Brussel, de gedichten van Van Brussel zelf over De Reynaert en over zijn overleden vrouw Monique, maken, samen met de 8 van hem uitgegeven boeken,  duidelijk dat Johan van Nijen de laatste 10 jaar de Graal vooral in dienst heeft gesteld van Van Brussel. Met de 2 boeken die hij van mij uitgaf, ben ik hem ook daar dankbaar voor. Maar wat zou ik hem graag wat meer aandacht voor zijn eigen werk gegund hebben. Dat daar pareltjes tussen zitten toont het volgende gedicht van

Johan van Nijen

Onvoltooid

ben ik niet
cel van jouw cellen
je mooiste complement
van wonderspiegels het geweten

ben ik niet
onvoltooid maar toch volledig
het antwoord op alle vragen
volmaakt onvolmaakt

ben ik niet
hoe kortstondig ook
eeuwig reeds en onsterfelijk

Voor meer informatie:

http://www.uitgeverijdegraal.be/

39,2 le soir

ze moeten wel eens hevig

zijn, de koortsen die je doen

schudden in de nacht

dan komt ze en zegt het

zonder woorden: blijf

aanwezig, ik wil je

nog niet kwijt

geen groter troost dan deze

angsten om je lijfsbehoud,

je schudt en slurpt

haar warme melk met honing:

je bent haar beste brave jongen,

alleen de koorts is stout

het gaat wel eens om vergeving,

uit elke porie druppelt schuld

en de liefde die is al even hevig

een kamp van koorts met koorts,

liefde is toch boven alles een zaak

van eeuwenlang geduld

Staf De Wilde

VOLGENDE WEEK OPEN HUIS DAGEN! Op dinsdag, woensdag en donderdag 27, 28 en 29 november en maandag en dinsdag 3 en 4 december vanaf 14u tot 19u Voorstelling kaarten Kerst- en Nieuwjaar en diverse gelegenheidskaarten! NIEUW AANBOD van Bladwijzers (zie website) Misschien een leuk idee als eindejaarsgeschenk voor vrienden die graag boeken lezen. Ook een pakket kaarten zijn soms welkom als kadootje. Ik zorg voor een mooie verpakking. Graag een seintje indien mogelijk wanneer en met hoeveel mensen je komt per email naar ka.opsomer@gmail.com(klik op link) Steeds bestellingen mogelijk via deze mail. Tijdens het weekend van 1 en 2 december worden de kaarten aangeboden op de Happening "WINTER AAN ZEE" van Inner Wheel Westkust in het Casino van Koksijde Vanaf 11 uur - gratis inkom Van harte welkom! Karine http://www.karineopsomer.be

Ka-Art

ka.opsomer@gmail.com

Tulpendreef 1a

8670 Oostduinkerke

0477 51 25 99 

EN HET WATER NEEMT JE NAAM

De wind ligt languit op de dijk.

In de wolken ruik ik de adem

van het zout en de duinen.

Ik grijp de zon in het water

en giet haar uit over hoofd en hals.

Het zieke dier huivert in mijn

bloeiende heup - als regen op riet.

In het zand dat mijn voetstap draagt,

schrijf ik jou ten voeten uit.

En het water neemt je naam.

In het bange handgeklap

van een vogel hoor ik onweer.

Thierry Deleu 

Nieuwe Engelse dichtbundel, uitgebracht door Demer Press:

Dispersed Poems (44 blz)

Tjarda Eskes

De gedichten zijn zeer bijzonder qua vormgeving en thematiek.

Voor een gesigneerd exemplaar of uitnodiging voor de presentatie (mei/juni 2013 in Nederland / omgeving Apeldoorn) kunt u contact opnemen met de auteur / dichter: tjardaeskes@hetnet.nl

Boekwebsite www.lulu.com/content/13193526

Spotlight-pagina van deze auteur bekijken

Prijs: € 12,50

TJARDA ESKES is a Dutch poet who worked as a psychiatrist and now pursues his lifelong passion of writing poems and prose. He has published poems in various Dutch literary magazines, and participated in several anthologies. Dispersed poems is his first volume of poetry in English.

Vanaf mei 2013 is de bundel te bestellen bij de Uitgeverij voor € 15 (incl. verzendkosten).

Hannie Rouweler

Demer Uitgeverij / Demer Press

www.demerpress.be

RAZOR’S EDGE EDITIONS GENT

Oostduinkerke, 15 november 2012.

Lieve vriendin,

Beste vriend,

Schoon volk in de hemel? (340 bladzijden) is niet alleen een vraag, maar ook een statement. Ik heb van dit essay mijn levenswerk, mijn geestelijk testament gemaakt. Het is een uniek boek geworden over wetenschap, religie en spiritualiteit, bijzonder overzichtelijk en leesbaar. Over het universum, de theorieën, de visies overtuigingen, religies, godsdiensten, vrij onderzoek, wetenschap en geloof. Voor wie op zoek is naar zingeving en spiritualiteit, verdieping en inzicht vindt alle levensvragen in ėėn boek.

In een interview voor El Paĩs (24.01.2004) zegt Saul Bellow, Amerikaanse Nobelprijswinnaar literatuur (1976), op de vraag “Wat denkt u dat er zal gebeuren na de dood?”: “Dat weet ik niet, maar ik geloof niet dat met de vernietiging van het lichaam alles is opgelost. Ik ben van mening dat wat de wetenschap ons zegt, niet voldoet en niet bevredigt.”

In het januarinummer 2004 van Streven schrijft S.W. Couywenberg, oud-hoogleraar staats- en bestuursrecht aan de Erasmus-Universiteit Rotterdam: “Wat stelt het atheïsme als levensbeschouwing voor? De belangrijkste pijler ervan is iets negatiefs, met name de ontkenning van God, wat atheïsten evenmin kunnen bewijzen als gelovigen het bestaan van God.”

Met dit essay wil ik niets bewijzen en niemand overtuigen. De twijfel is mijn werktuig. “Nescio,” is mijn antwoord. “Ik weet het niet.”

Mensen zijn willend, voelend, denkend of gelovend. Tussen deze menselijke activiteiten kan harmonie bestaan. Gevoel en verstand kunnen met elkaar samengaan. Hetzelfde geldt voor geloven en denken.

“Dit boek van Thierry Deleu gaat in op de wederzijdse relatie tussen geloven (religie) en denken (rede). De auteur is erin geslaagd het thema op een creatieve en boeiende manier uit te werken. In het boek neemt hij geen stelling, hij maakt hoogstens een voorzichtige overweging of vergelijkt zijn mening met die van zijn bron, maar hij reikt wel een vocabularium aan om te komen tot prikkelende discussies.” (De uitgever)

Voor mij was het schrijven van dit boek een geweldige ervaring, herscheppend - hét motief! - maar ook lastig. Het was een onderneming die ik niet had kunnen voltooien zonder de hulp en de steun van mijn vrouw, al bijna veertig jaar mijn levensgezellin. Zij is de positieve “centrale persoon” in mijn leven. Zij heeft mij niet alleen tot een beter schrijver gemaakt, maar ook tot een beter mens. Zij is de inspirerende en leidende kracht geweest toen ik mijn eigen leven van binnenuit (her)schiep.

“Dit essay is een bravade, soms irriterend, provocerend, maar altijd eerlijk. Het doet denken aan een handboek, een handleiding, ruim bemeten en met veel passie geschreven. De auteur brengt de “weters” en de “gelovers” graag met beide voeten op de grond. Onvoorwaardelijk geloven of fanatiek negeren van het mysterie is vaak oorzaak van onderdrukking. Iemand de mond snoeren is een arrogante bezigheid en leidt tot stiekeme reacties waarmee onderdrukten hun gram halen. Wat onderdrukt wordt, keert terug in de vorm van barbarij. De auteur houdt een vurig pleidooi voor respect en verzoening. Hij huivert van extreem vasthouden aan primitieve machtsinterpretaties.” (Recensie 1)  

“Thierry Deleu heeft zijn nieuw boek de ondertitel Essay over wetenschap, religie en spiritualiteit meegegeven. Of het grensverleggend is, kan alleen de lezer ons vertellen. Hij vraagt zich niet alleen af hoe het heelal zich gedraagt, maar ook waarom het zich zo gedraagt. Waarom is er iets in plaats van niets? Waarom bestaan wij? In Schoon volk in de hemel? legt hij aangenaam en eenvoudig uit hoe de kennis over het heelal zich heeft ontwikkeld. Het vormt een verrassend essay waarin ogenschijnlijk ondoorgrondelijke zaken doorgrondelijk zijn gemaakt.” (Recensie 2)

Schoon volk in de hemel? ligt mij heel na aan het hart en ik ben ontzettend trots op het resultaat. Het boek komt pas uit in december, maar je krijgt nu de kans vooraf in te tekenen. Opgelet, het boek wordt niet voorgesteld.

De intekenprijs bedraagt 18 euro tot en met 20 december (verschijningsdatum), verzendkosten inbegrepen.

Daarna 20 € + verzendkosten € 3/per exemplaar.

De intekening is enkel geldig na storting van het correcte bedrag. Vergeet niet je juiste naam en volledig adres te vermelden!

Hartelijk dank bij voorbaat.

Met vriendelijke groeten,

Thierry

0475/811763

thierry.deleu2@telenet.be

BE42 0000 9002 1454

Thierry Deleu - 8670 Oostduinkerke

rit

je ogen wijd open op de angst

gebeten te worden door een zwarte hond

die toehapt almaar

en wijken maar

een onophoudelijk verglijden

permanent verlies

tot je je met huid en haar

verslonden voelt door het grote niets

goed wetend

op het einde van de rit

word je uitgebraakt

drenkeling van de onmetelijke verwarring

aangespoeld mee met de zee

die altijd wel weer in de plooien

valt van haar golven

Francis Cromphout

Bladzijden herfst

Afgeslankte dagen met halzen

ribfluwelen kragen en droge hoest.

De bomen in blessuretijd

dragen lood in hun schoenen.

Dreven, greppels en plavuizen

schrijven bladzijden herfst

gearceerd met korstjes geel bruin

en roest.

Okkernootjes en kastanjes liggen voor het rapen,

weten niets af van een besparingsplan

Het lijkt alsof de huizen een omarming vragen

doch ruiven fragiel en binnenskamers

mee met het seizoen.

De spinnen tenslotte staan op hun  strepen

en bulten van talent.

Moeten wij onze gebleekte huid somber

en met stilte vullen ?

Ik vink alvast mijn avonden aan

om de trage gang van mijn gedachten

te doorbloeden.

Julie Goderis

HERFST

De kamer heeft zich gevuld

met de geur van chrysanten.

Het behang is bruin en goud

en purper het oude bed.

Naast mij de vrouw gelukzalig

in bedwelmend naakt zij ligt.

Haar adem een beslagen raam

hangt rans in de gordijnen.

De lucht smaakt als nieuwe wijn

bitter ondoorgrondelijk

als paddenstoelen van één nacht.

Het lokaas van de herfst toen

zij spon zilveren draden

tussen mij en de eeuwigheid

overwonnen niemandsland

meetbaar aan haar vlezen lippen.

Het is goed in deze tijd

te proeven tot de bodem

de rijkdom van de herfst

als een kasplant onder glas.

Thierry Deleu 

herfst

vandaag tast ik het glas met tal

van mijn gedachten aan en leen

het antwoord van de vraag of

ik weer drink vandaag

nu het grijs me drukt en geen

gesprek me lukt met bladeren

van bomen die nat en glad van

boven tegen mijn ramen komen

waar tussen weer en wind winter

weer te zacht begint terwijl ik mijn

glas wat laat dat op tal van mijn

gedachten zo stil te wachten staat

christiaen j de chattelion

Onderweg

         Bij het overlijden van Dirk Smet (+6 november 2012)

Op jouw weg naar het land boven

de wolken, geen wedloop tegen

de tijd, - hij is jouw metgezel,

jouw begeleider -, even nog

in de wolken verblijven, elkaar

zoeken, elkaar vinden, tussen

witte wolkenmuren elkaar

loslaten, bevoelen, aftasten

tot waar het leven reikt, ongelijk

gevecht dat ons dichter bij elkaar

brengt naarmate jij hoger klimt,

blijmoedig klagend, samen met jou

reizen wij naakt en ontmanteld

tot waar de grens ons scheidt,

daar als bevrijd erkennen dat het

de laatste halte is, geeft jou een

tweede adem, nieuwe energie

om alleen verder te gaan,

het gaat je goed, broer, wij beloven

je iedere keer dat jouw ogen

het vragen jouw verhaal te lezen

over voorspoed en tegenslagen,

over liefde, moed en lange

dagen, tot ziens ginder boven.

Thierry Deleu

Hervé Deleu leest het winnend gedicht voor: In de ochtendfile

.In de ochtendfile

Schuivend in de ochtendfile

na een nacht onrustig

verwordt de tijd tot haar intieme bondgenoot.

Wellustig stuwt vanuit de diepte

de autoverwarming haar jeanspijpen binnen.

Even krult ze de tenen.

Ongegeneerd omklemt ze

de gladde kop van de pookversnelling

en ademt traag.

Haar elegante hand

glijdt ritmisch de verchroomde stang op en neer

terwijl haar voet met de motor speelt

en vibraties jaagt

door haar hele onderlijf.

Ze spiedt in de achteruitkijkspiegel

waarin haar genietende ogen

alléén die van haar ontmoeten.

Nog even duurt het spel

waarvan zij meester is.

Als de file oplost

droogt ook haar onvervuld verlangen.

Ongehoord! Poëziewedstrijd 2012

Op de 11de van de 11de was het dan zover; de prijsuitreiking van de eerste officiële Ongehoord! poëzieprijs. De vaste lezers van dit blog weten dat ik in 2009, 2010 en 2011 een gedichtenwedstrijd heb georganiseerd onder de lezers van dit blog. Omdat dit erg veel werk gaf (het aantal inzendingen steeg per jaar naar 160 in 2011) was een opvolging door ongehoord! (waar ik secretaris/penningmeester van ben) een logische. Er bleek bij Ongehoord! de wens te zijn om het poëtisch talent in Rotterdam en omstreken, de gelegenheid te bieden zich verder te ontwikkelen en hoe beter dan middels een gedichtenwedstrijd.

Al snel hadden we een thema ‘Let the sin begin’ en een muzikale omlijsting Einstein Barbie. Nu de gedichten nog. En dat hebben we geweten. In minder dan een half jaar ontvingen we 165 inzendingen. Van jong en oud, man, vrouw, Nederlanders en Vlamingen. Ook het vragen van de jury ging voorspoedig. De voormalige stadsdichter van Rotterdam Jana Beranová, oud Ongehoorder! en bestuurslid van de stichting Nadorst Joris Lenstra en bibliotheekcollega bij de OB Rotterdam Liselore Scheffers waren bereid te jureren.

Er werd nagedacht over de prijzen, een kunstenares benaderd, Lillian Mensing was bereid het kunstwerkje voor ons te vervaardigen en er werd gezocht naar een plaats voor de prijsuitreiking want die moest groots en feestelijk worden. De bibliotheek van Rotterdam was bereid het bibliotheektheater aan ons aan te bieden (en dat daags na het Lezersfeest!).

Alle seinen stonden op groen. de jury kon aan het werk, de voorbereidingen werden getroffen voor de prijsuitreikingen gistermiddag was het dan zover. Ruim 100 mensen kwamen naar het bibliotheektheater om daar te genieten van de genomineerde dichters die hun eigen gedicht voordroegen (voor zover ze aanwezig konden zijn), er was de meeslepende muziek van Einstein Barbie, Macel Vaandrager die het programma aan elkaar praatte en ik zelf mocht nog een aantal gedichten over de 7 hoofdzonden voordragen uit mijn bundel Zichtbaar alleen. En toe was het moment daar; de derde prijs met het voorgelezen juryrapport door Jana Beranová was voor het gedicht Thuisfront van Sabine Kars, de tweede prijs met het juryrapport voorgelezen door Liselore Scheffers was voor het gedicht Heeft u voor mij van Erna Spoelstra en de winnaar van de Ongehoord! Poëzieprijs 2012, waarbij het juryrapport werd voorgelezen en de prijs werd overhandigd door Joris Lenstra was voor het gedicht In de ochtendfile van Hervé Deleu.

Een dankwoord van Hervé voor de organisatie en de jury, een laatste uitbarsting van muzikaal ‘geweld’ door Einstein Barbie en de eerste officiële Ongehoord! Poëziewedstrijd was een feit. Het bestuur van Ongehoord! wil alle deelnemers, de juryleden, Einstein Barbie, de medewerkers van de bibliotheek rotterdam en het bibliotheektheater, kunstenares Lillian Mensing, fotografe Irene en filmer Peter hartelijk bedanken en we hopen in 2013 weer een mooie wedstrijd en afsluiting te kunnen neerzetten.