voordrachtkunstenaars

- voor Jan, Flor en Erik -

vrienden, laten we het vieren

dat we een vierspan zijn

dravend door de arena

van het leven

we slepen geen doden

achter ons aan, onze doden

zetelen in de loge

en zie: hun duim wijst

naar de hemel

we leggen onze schilden

neer en tafelen, toosten

op het woord, de frase

opdat die fraai en vaardig

zingen mag, zingen zal

van toen en thuis, mijn oude

vreugd en jonge zorgen

mijn woorden, ze komen

als een kalme ruis

in de morgen en wachten

op een bode, op uw stem

vrienden, dit is wat ik ken:

het zachte spreken dat niemand

zal vernemen tenzij de huisgoden

die wij vereren

mijn manke klanken, geen mens

zal ze vernemen, geen schoolbank

waar men leert van menestrelen

tot gij, fraai en vaardig, ze omsmeedt

en een glans geeft van juwelen

Staf De Wilde