naar een portret van alejandra anfossi
de grijsaard: troosteloze blik op oneindig
als hij voortijdig zijn dodenmasker kruist
in een flits langs hem heen kijkend
star in de richting van zijn nis
als aanschouwde hij zijn eigen nekholte
wik en weeg hoeveel dood er al in jou is gegroeid
met de verstening onderweg
van waaruit de voortzetting zich bestendigt
van dit plaatsvervangend onleven
met in je hoofd de echo nog
van het “ik wou dat ik oud was” van je eerste gedicht
in weerwil van iedere troost
Geen opmerkingen:
Een reactie posten