we gaven het teken, niet vergeefs

de winter nadert in hozen,

bomen gooien hun takken

en bladeren als bewijzen

ten laste van zich af

wie bekent al huiverend

zijn verslaving aan onttakelen

na de milde seizoenen die voeren

gepavoiseerd als galjoenen

wie heeft de winderige kaden lief,

hun algen, de naaktheid van kabels,

de gestalten der kranen die oprijzen

als kaal geplukte reigers

de vrede is een reiziger

die komt schuilen voor de bui

we roken pijp, luisteren samen

naar de waanzinnige danseres

die haar stiletto’s beproeft

op de daken van silo’s en woning

we gaven een teken

en het signaal is begrepen

een hooswind trekt over:

geen winter zo sinister

of je kan erin verpozen

met een zwijgende vrede aan tafel,

een oude matroos die de trossen

heeft gegooid over de bolders

op de kade: seizoenen varen

naar hun vertrouwde haven

zij gaven het teken, schoten

een vuurpijl in de nacht

we hoorden hem sissend doven

de reiziger is aangekomen

we hebben niet vergeefs op hem gewacht

Staf De Wilde