retour à l’Ardêche

een foto van hoelang geleden,

ze staat voor een holte, een bres

in een burcht, haar rug heeft de booglijn

van Art Nouveau, een Arabisch geschrift

– op haar tenen staat ze om de hoogte

te raken, de afgebrokkelde muur

onder haar golft de Provence,

een zijrivier van de Ardêche gulpt

over de hindernis van een rots,

een boomstam verspert bijna

het water, je zag er een jonge Duitse

naakt naast haar moeder en beide

Arisch van het zuiverste ras

je vingert tekent een ruggengraat,

glijdt door de gleuf van billen,

over de satijngladde huid en daarna

in het midden, het weerbarstig struweel

in tonen tussen zwart en wit, in bijna

sepia grijzen licht haar lichaam op

in het kader: een vrouw van veertig

en nog steeds een meisje, vergeefs

zoek je een reden waarom je haar

hebt verdiend – misschien om deze

strelende woorden, het hopeloze

van jouw blik: terug zou je willen

naar dit aardse onaardse landschap

met de verkruimelde toren alsof

een man is ineengestort voor

een almachtige vrouw, zo stromen

bos en rivier, zo gaat de mistral:

het vrouwelijke is overal en waar

je ook ziet, knielt er een man

Staf De Wilde