De doden zwijgen niet, door Thierry Deleu
recensent: Peter Motte
onder auspiciën van De voormalige Tijdlijn en Vertaalbureau Motte
Deleu koos voor deze politieroman een stijl die sec is. Maar de gebeurtenissen zijn dat niet. Sec, ja, wat de stijl betreft. Maar niet sec wat de inhoud betreft. Daarvoor gebeuren er te veel moorden, en zijn er te veel berekenende personages die een dubbele rol spelen. De roman opent met een moord, en met twee verdwenen politieagenten. De dode blijkt een informant te zijn, en zijn moord zet dus een heel mechanisme in gang dat het misdaadmilieu verstrengelt met het politiemilieu.
Het verhaal werd in het Antwerpse gesitueerd, maar er zijn links met Nederland, Frankrijk en zelfs Ecuador. De link met Ecaudor, het saptraject, is trouwens geen fictie. Het verhaal behandelt echter niet het saptraject, het is hoogstens een van de vele achtergronden die de auteur als inspiratie voor zijn roman gebruikte, en waar o.a. ook de politicus Patrick Janssens in rondwaart - overigens enkel als iemand die toevallig eens wat moet zeggen.
De reële feiten dienen alleen maar om de aandacht te versterken, niet om er iets over mee te delen. Het verhoogt ook de herkenbaarheid van het verhaal, wat Deleu nog verder versterkte door het niet in zuiver standaard Nederlands te willen schrijven, maar de voorkeur te geven aan invloed van de spreektaal. Maar wees gerust: dat verhindert de verstaanbaarheid niet, en verbetert vooral de couleur local, het typische Vlaamse karakter van het boek. Wie "sappig" dialect zoekt, zoals dat heet, zal worden teleurgesteld.
Niet in het minst omdat het zogenaamde "sappige" dialect eigenlijk niet meer bestaat - voor zover het al ooit heeft bestaan, behalve in de verbeelding van enkele "dialectschrijvers".
Vlot leesbaar boekje, dat na een dagje uit is. Liefhebbers van politieverhalen zullen het graag gelezen hebben. Liefhebbers van literatuur minder. Maar zij moeten het dan ook maar niet aanpakken. De anderen hoeven het echter niet te laten.
De doden zwijgen niet, door Thierry Deleu, 2008, Oostduinkerke, Razor's Edge Editions, 178 p's, 20,5 x 14,5 x1,4 cm , D/2008/11.230/01 15,00 euro op rekeningnummer 000-0900214-54
t.n.v. Thierry Deleu, Zandzeggelaan 18-102, B-8670 Oostduinkerke, thierry.deleu2@telenet.be
recensent: Peter Motte
onder auspiciën van De voormalige Tijdlijn en Vertaalbureau Motte
Deleu koos voor deze politieroman een stijl die sec is. Maar de gebeurtenissen zijn dat niet. Sec, ja, wat de stijl betreft. Maar niet sec wat de inhoud betreft. Daarvoor gebeuren er te veel moorden, en zijn er te veel berekenende personages die een dubbele rol spelen. De roman opent met een moord, en met twee verdwenen politieagenten. De dode blijkt een informant te zijn, en zijn moord zet dus een heel mechanisme in gang dat het misdaadmilieu verstrengelt met het politiemilieu.
Het verhaal werd in het Antwerpse gesitueerd, maar er zijn links met Nederland, Frankrijk en zelfs Ecuador. De link met Ecaudor, het saptraject, is trouwens geen fictie. Het verhaal behandelt echter niet het saptraject, het is hoogstens een van de vele achtergronden die de auteur als inspiratie voor zijn roman gebruikte, en waar o.a. ook de politicus Patrick Janssens in rondwaart - overigens enkel als iemand die toevallig eens wat moet zeggen.
De reële feiten dienen alleen maar om de aandacht te versterken, niet om er iets over mee te delen. Het verhoogt ook de herkenbaarheid van het verhaal, wat Deleu nog verder versterkte door het niet in zuiver standaard Nederlands te willen schrijven, maar de voorkeur te geven aan invloed van de spreektaal. Maar wees gerust: dat verhindert de verstaanbaarheid niet, en verbetert vooral de couleur local, het typische Vlaamse karakter van het boek. Wie "sappig" dialect zoekt, zoals dat heet, zal worden teleurgesteld.
Niet in het minst omdat het zogenaamde "sappige" dialect eigenlijk niet meer bestaat - voor zover het al ooit heeft bestaan, behalve in de verbeelding van enkele "dialectschrijvers".
Vlot leesbaar boekje, dat na een dagje uit is. Liefhebbers van politieverhalen zullen het graag gelezen hebben. Liefhebbers van literatuur minder. Maar zij moeten het dan ook maar niet aanpakken. De anderen hoeven het echter niet te laten.
De doden zwijgen niet, door Thierry Deleu, 2008, Oostduinkerke, Razor's Edge Editions, 178 p's, 20,5 x 14,5 x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten