Wir sind das Volk

In een van onze ‘kwaliteitskranten’ van vandaag 15 november schrijft een hoofdredacteur: "De bedrijven en de burgers zetten de tering naar de nering, de staat doet dat niet."

Ik word hier kregelig van: deze antithese tussen de staat en zijn burgers is naar mijn inzicht een liberalistische leugen.

In 1989 kwamen de Oost-Duitsers op straat met de slogan: "Wir sind das Volk", wij zijn het volk van de volksrepubliek. Vertaald naar ons politieke systeem betekent dit: "wij zijn de staat".

De overheid is de ontvanger, beheerder en herverdeler van ons belastinggeld: zonder dat geld is er geen staat en geen beleid. Wat ons moet bezig houden is de vraag of het overheidsbeslag op ons inkomen en de herverdeling te rechtvaardigen zijn.

Neem nu de fiscale voorstellen van Elio di Rupo die om ideologische redenen door de liberalen worden afgeschoten: vliegen in eerste klasse zal duurder worden, wie behalve de kortzichtigen kan daar tegen zijn? Is het niet zo dat reizen met het vliegtuig rampzalig is voor het milieu: zou dat niet opnieuw een luxe moeten worden en een zeldzaamheid? Hoe duur zouden de vliegreizen worden mochten de reële kosten in rekening worden gebracht, dus ook de ecologische kost.

De kranten leveren vandaag bijzonder boeiende lectuur. Er is een alternatieve economie aan het ontstaan, een nieuwe ruilhandel van diensten die mensen dichter bij elkaar brengt. En een gepensioneerde komt in beeld die zijn rekeningen niet meer kan betalen nu zijn echtgenote in een rusthuis verblijft.

Het liberale dogma leert ons: "Niet u maar de staat leeft boven zijn stand." Wat betekent dit voor onze gepensioneerde die leeft van een uitkering, moet hij zijn sociale woning inruilen voor een caravan omdat zijn uitkering omlaag moet?

In een democratie is de staat geen moloch en geen duizendkoppig monster: het is de officiële vormgeving van de gemeenschap, te bureaucratisch dat wel maar niet het tegendeel van de bevolking.

Liberalistische commentatoren hebben het voortdurend over het overheidsbeslag dat in ons land in de buurt zou komen van de 50% - wat in een aantal gevallen ook klopt: ik heb zelf altijd ongeveer 47% lasten betaald. Maar dan lees je dat de grote bedrijven in werkelijkheid amper 11% bijdragen vanwege allerlei fiscale achterpoortjes: wie leeft dan boven zijn stand?

Is het zo onlogisch dat in tijden van besparingen eerst gekeken wordt naar het terugschroeven van fiscale voordelen zoals de overgesubsidieerde dienstencheques en de luxueuze bedrijfswagens?

Wat me het meest bekommert is het incivisme, ons gebrek aan betrokkenheid bij de overheid en de samenleving. Kan dit anders wanneer onophoudelijk dezelfde liberale propaganda over ons wordt uitgestort, een propaganda die de staat tot vijand verklaart?

Belg zijn houdt in dat je bijdraagt aan het functioneren van de Belgische staat, zoals Vlaming zijn betekent dat je de Vlaamse overheid haar werk laat doen.

Het enige dat wij, de burgers, kunnen eisen is efficiëntie en rechtvaardigheid. Dit zijn geen rechtse of linkse eisen, maar het is een zaak van goed fatsoen.

Staf De Wilde

De Haan 15 november 2011