Pessoa in O Brasileira

‘doe ze nog eens vol

want het leven is leeg,’

schreef Fernando Pessoa

in O Brasileira

hij droeg een deukhoed,

een zwartgrijze gabardine,

en aan zijn duim de sporen

van een grootboek

de Taag beneden de heuvels

van zijn geliefde Lisboa

corrigeerde verfrommelde

bladzijden uit het logboek

van de tijd

lezend in Pessoa denkt men

aan het kleine Versailles in Queluz

waar een grijnzende koning

puinhopen van burchten en paleizen

liet schilderen op het ovaal

van zijn audiëntiekamer

men vermijdt de gespleten tegels

van een kloosterkerk

hoog in het Noorden

waar de goudverf bladdert

van de kalken beelden

men hoort zijn bronzen schaduw

wijds gebarend praten

met het niets

elke morgen komt te laat

in het Portugal van Pessoa

de Taag zuigt traag en vaardig

beroete boten van de oceaan:

een besmette hoer verlost

een levensmoede dwaalgeest

van overbodig zaad

één kolonie blijft over:

‘soy apenas’, ik ben nauwelijks

een verlangen om te slapen – ga kijken:

er valt nauwelijks licht in zijn kantorenstraat

Staf De Wilde