hulpje

ze assisteert met pillen

en zalfjes, fluistert adviezen

die haar zijn aangeleerd –

ze komen in een traag en bang gezang

alsof elk woord weer naakt wordt geboren

je ziet de bleke huid onder de gesteven

mouw: een berm bijeengeveegde

sneeuw die bleef liggen

na het strooien van zout -

zwarte halmen die al pogen

haar gezichtje heeft dat vroege

een aarzeling die zijn wortels

toedekt tot de doorbraak

van de dooi

dan staat ze voor je wachtend

met een mandje

aan een andere kassa: een mantel,

een kraag van vlokkig bont

er is alleen dat hoofdje

met halflange haren

en leder dat zelfstandig wandelt

alsof haar lichaam is teruggekeerd

naar de fase vóór de metamorfose

je volgt haar in het venster:

ogen van obsidiaan, een hoog jukbeen

hoekig als een doosje, een roze verbrede

mond die donzig fluistert:

maak open, ontdoe me

van die aarzeling

Staf De Wilde