is dit het?

is dit geen liefde, het gelijkt

er toch op: zijn gezicht

in haar geur begraven

en graaien naar elkaar

zoals een kind in een doos

die groter is dan hemzelf

en zo graag tuimelt het voorover

want nu vallen is een overgave

alle namaakwapens op de grond

en woorden, ach, brokken van

woorden zo moeizaam uit zijn mond

niet zo groot, zegt ze en legt

een pleister op een oude wond

want hij vreest dit spreken

louter lichaam wil hij zijn

louter ei en open breken

dan leidt ze hem en als

een kroonprins treedt hij

haar stede binnen en wie

van beide zal nu juichen

wie zal nederig smeken

als een wijnvat valt hij

aan duigen en zij straalt al

van een minzaam buigen

Staf De Wilde