Paula Hagenaars werd geboren ( 1946) in Bergen op Zoom.
Sinds 1971 woont zij in het Zeeuwse Middelburg.
Enkele jaren geleden begon ze met gedichten schrijven.
Het is voor haar de spiegel van het gevoel.
Wat haar diep van binnen bezig houdt, verwoordt ze in
in haar gedichten.
Veel mensen zullen zich daar ook in herkennen.
Van haar hand verschenen intussen twee gedichtenbundels.
Wat ik zie en voel 2010 ISBN:978-90-484-1397-3
Spiegel van herinnering 2011 ISBN: 978-1-4466-5988-5
Verder werkte zij mee aan verschillende verzamelbundels
in Nederland en België, waaronder begin dit jaar 2011 aan de
Gedichtenbundel van Zeeuwse bodem.
Stilte
Stiller dan stilte
zijn gedachten
in mijn hoofd.
Stiller dan stilte
is mijn stem
zonder klank.
Stiller dan stilte
is de ziel van
mijn gevoel.
Mijmeren
Mijmerend in het gras
tussen geurende bloemen schilderen mijn ogen witte
wolken in een blauwe lucht.
In zonnestralen zou ik
willen dansen op golven van de wind net als het kleine
meisje dat danste in de zon.
Even ben ik weer terug
trekken beelden aan me voorbij herinnering aan het kleine kind
dat nog steeds leeft in mij.
Poëzie
Veel gedichten heb ik geschreven
letters die dansten op akkoorden
zinnen die zweefden door gevoel
hoogte en diepte, mineur en majeur.
Emotie in geschreven woorden
van heden en verleden, dansend
door de tijd van het leven.
Poëzie met mijn ziel geschreven.
Nieuwe dag
Mijn spraak verstild
als ik wacht tot
de nacht sterft voor
een nieuwe dag.
Bij het ochtendgloren
zweeft een vogel op
golven van de wind
zoals een albatros.
Zijn schreeuw klinkt
als een echo over land
waar ik samen met hem
de nieuwe dag opwacht.
Liefde voor het leven
Zoals een bloem ontluikt
en groeit naar het licht,
voel ik liefde voor het leven.
Blij zijn dat ik kan genieten
deelgenoot mag zijn van
alles wat er is om me heen de warmte voel van de zon
luisteren kan naar de vogels
die hun lied voor me zingen.
Elke nieuwe dag mag plukken
zolang het nog mag en kan
dankbaar zijn dat ik mag bestaan.
Stuur me de wind
Voel je in mijn hart
kan je niet meer zien
maar in gedachten voel
ik je heel dicht bij mij.
Zou zo graag nog even
met je praten misschien
kan jij mijn angsten voor
altijd laten verdwijnen.
Ben jij gelukkig in het licht
nu je bent terug gegaan naar
de bron van ons bestaan
laat het me weten.
Stuur me de wind laat hem
zachtjes strelen mijn wang
dan ben ik niet meer bang
ik mis je nu al zo lang.
Licht
In de nacht bij het
licht van de maan,
gaat het deurtje van
mijn hart even open.
Gevoelens en emotie
laat ik vrij waar ze
eens in geslotenheid
waren gevangen
daglicht niet mochten
aanschouwen het was
mijn innerlijke strijd
heel goed verborgen.
Langzaam verdween
de donkerte raakte ik
het kwijt door licht
van een nieuwe tijd.
Een vogel
Hoog boven de bergen
in een blauwe lucht
vliegt een vogel zijn
vleugels wijd gespreid
gedragen door de wind.
Hij zweeft tussen hemel
en aarde zonder kompas
vindt hij de juiste weg
gestuurd door de stand
van zon en maan.
Als hij moe is zoekt hij
een rustplaats in het dal
om bij het ochtendgloren
zijn weg te vervolgen
richting de verre horizon.
Dauwdruppels
Als de aarde ontwaakt
voel ik mij verbonden
met een nieuwe morgen.
Dauwdruppels schitteren
als kleine diamantjes
op het groene gras.
Emotie mij dan omarmt
met tranen die voelen
als een milde lente regen.
Is mijn spreken verstild
door het mooie van de
natuur die mij omringt.
Gisteren
Dichtbij is nog het
beeld van gisteren
maar straks zal het
herinnering worden.
Het verdriet vervagen
pijn minder voelbaar
samen met aanvaarden
het in je hart bewaren.
Als morgen de zon
weer zal gaan schijnen
komt een lach terug in
de schaduw van tranen.
© Paula Hagenaars
Geen opmerkingen:
Een reactie posten