condoleance

- voor Luc en Pauline -

troost is geen woord

al zijn we veroordeeld

tot spreken, we hebben

de gebaren verleerd:

een arm om een hals,

een hand op een arm

troosten zal de weemoed

met beelden van een dag

van samen horen ook al

werd er toen gezwegen

kan men broden delen

en wijnen die voller smaken

dan het zwijgen, gezeten

in de lommer waar de bolster

een oogst van noten belooft

troost is wederkeren

naar een ogenblik van vrede

toen het afscheid niet eens

een rimpel was in het zilveren water

we zijn gedwongen te vertalen,

in taal het wonder te verliezen:

we konden samen zijn én

afzonderlijk beide, elk ten onder

in gepeins en soms schoten we

uit dromen wakker en bleken

de beelden aan elkaar gelijk

keer nu weer: er waren dingen,

bomen, zangen van wind en vogels

waarbij we samen hebben verpoosd

keer naar binnen, naar de laden

van het bewaren: al wat weer

gevonden wordt, is al wat troost

Staf De Wilde