Staf De Wilde

de eerste sneeuw



kom, gebaart ze en wijst
naar het raam: een wereld
verdween, een wereld verscheen

en weer is ze het meisje
met de slede, ze weet van wanten
het oud verhaal toen in tuinen
met buishoed en bezem
heertjes verrezen
van verse sneeuw

jonger word je van een winters
verleden: vader was een veulen
hij trok de slede en gleed
voor je uit

en moeder bleef bezig
aan het warmste van de aarde:
een dikke uiensoep
waar je korstjes in doopte

een wereld verscheen
en je lacht als een pop
met kolen in de mond:
verdwenen is het huis
waar je slede stond