Aan Mijn Vader [Fête des Morts]



daar in de mist gehuld in nevel en deemoedige dauw
(de paarden hollen bij valavond over een tapijt van planeten en kometen)
in de stilte de stille vergetelheid het welslagen van stomme vogels
(ondermaans de steden die verzuipen in wat nog rest aan meer en zee)
mijn gedachten die vloeibaar vluchten en daaromheen mijn gestrekte benen
zwijgzaam midden zwijgende bloemblaadjes en een kring van herfstige bewonderaars
met hun gelaten en verslagen zweem van gerechtigheid
(hier mogen nu woorden gaan kolken en schuimbekken
hier hoort het zinnen te braden aan het spit van nachtmerries)
wat? zie ik daar hun golvende trots die de tijd trotseert en op horizonten botst?
als een golf verdwijnt en weer verschijnt verdwijnt en weer verschijnt
(zowaar een ganse verzameling: hengsten, hobbelpaarden en circuspony’s)

dat is wat ik zeggen wou
als iets dat ik elke dag wel zeggen kan
binnensmonds

Ware het niet dat het midden januari was zó vol penetrante Siberische kou zodat hun zever bevroor in hun mond, ze hadden Hem gewis in het gras te drogen gelegd! Niemand tot voorbeeld.

Of er na Hem nog mensen komen? Peu importe!


Eric Rosseel