Botticelli
ik kijk naar de zee
en bezwanger haar meteen
met de infrastructuur van zwoel schuim
waar Venus het overtollig water
van de schouders schudt
als een boodschap van algemeen nut
met liefde een blik werpen op
het geweld de veelvoud aan ongehoorde dingen
als een milde dan weer wilde schare
van herrezen zeemeerminnen
draken en monsters die de aarde signeren
en de lucht op kruispunten en straathoeken
de fotogenieke sirenen op de zandbanken
en de dakterrassen ze ontdoen me
van een poriëndempende laag vernis
en een volle kerstmisnacht denken en dromen:
deze wereld gaat definitief onder
in het Westen
Eric ROSSEEL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten