GOEDE VRIJDAG

De stammen van de ranke bomen

achterin de tuin worden steeds donkerder,

scherper afgetekend in het lage licht

van de ondergaande zon.

Wolken drijven wezenloos voort

boven de akkers van nabijgelegen boerderijen,

verscholen in oude omheiningen van taal,

door dorpsbewoners dagelijks gesproken.

Jong en oud komen elkaar tegen.

Heden en verleden versmelten in kruispunten.

De dag loopt uit in afzeggingen. Dit ging niet door.

Dat kon niet plaats vinden. Men trekt zijn schema’s

in wankele tijd opgelegd. Men vergeet daardoor de pijn

die evengoed bestaat voor wie gekluisterd aan

mijn bed zit, de stoel nauwelijks verlaat, het kruis draagt,

het uur verbijt, onzichtbaar voor de buitenstaanders.

Hannie Rouweler