dierenepos

ik loop de sporen af

van platgetreden paden

waar destijds reinaert over

nu gedempte beken struinde

alsof zijn geest hier nog

steeds waart en ruisen

van gebladerte de indruk geeft

van pluimen vossenstaart,

waar hoge sparren van zo

lang geleden de generaties

zagen wisselen en eeuwen

stofferig vergleden, in

zanderige aarde, door het

gevogelte zozeer begeerd

dit stukje land dat enkel

zijn herinnering bewaarde,

telt enkel nog de havelozen

van een gehaaste maatschappij,

zwerfkatten, als waren zij

zijn nazaten, zoeken

ontsnapping aan de dood -

vergeefs de vluchtroute

van tibeert en kompanen

uitgeprobeerd

tine hertmans