verplaatst
door afgronden bewoond
wat zou mijn huis kunnen zijn?
ik, een handvol partikels
weggeveegd door de wind van entropie
vlok van materie binnen de verblinding
van dit hemelgewelf
illusie van een donkerblauw scherm
dat behoedzaam het licht
tegen zijn eigen vernielzucht beschermt
zich leent voor de projectie
van het dak in mijn hoofd
sterren die mij leiden
naar het grote niets van het verleden
waartegen mijn eigen echo zich te pletter slaat
het ogenblik is mijn enige ruimte
onophoudelijk verplaatst
Francis Cromphout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten