De relativiteit der dingen
Soms voel ik mij zo blij als een kind
het volgende ogenblik ineens
begint droefheid uit te dijen en
besef ik de relativiteit
der dingen. Succes is vluchtig en
breekbaar broos, kritiek ligt steeds op de
loer de kleinste kier is groot genoeg
voor haar scherpe pen
opbouw afbraak zijn naaste buren.
Soms heb ik een slecht gevoel en het
volgende ogenblik begint ineens
de zon milder uit te dijen.
Wanneer de winter komt
Juliette, wanneer de winter komt,
mijn dagen op één hand worden
geteld, wees dan niet bedroefd,
spel mijn naam op elk wit blad,
vertel de wereld dat opa
over jou waakt met jou danst
om jou lacht iedere keer dat jij
je ogen sluit, ten hemel slaat.
Wanneer de sneeuw is geruimd,
de lijkwagen het huis voorrijdt
het afscheid nabij, denk erom
dat ik jou de hand zal reiken
iedere keer dat je ogen
vraagtekens zijn, de twijfel
jou overvalt jouw evenwicht
verstoort en je verdrietig maakt.
Kinderen
Kinderen, als je mij te ruste legt,
doe het dan zachtjes, toegewijd, met zorg
en aandacht, oog voor detail, denk erom,
ik zal jullie nauwlettend gadeslaan
en punten geven voor geleverd werk.
Houd de aarde als een laken open-
gevouwen zodat een dons van mossen
mij toedekt en ik straks geen kou vat.
En als je mij een bezoekje brengt,
vertel mij dan honderd uit over
mijn kleinkinderen en andere
verhalen die mij eeuwig jong houden.
Oud worden
Oud worden voelt aan als houtwormen
die zich onder de huid nestelen,
warmte afnemen van je strakke lijf
- en soms, bij een goed gevoel put
je woorden van hoop en leven -
helaas die opstoot verdwijnt
sneller dan hij gekomen is,
is korter van duur. Ik hoor de schreeuw
van de huismeeuw, de zang van de
ochtendvogels klinkt mij bekend
in de oren, de buitenlucht streelt
mijn geest en leden. Verre reizen,
avondlijke uren, uitdagingen
die mijn krachten op de proef stellen,
- ik voel het elke keer en elke
keer meer - zijn niet meer aan mij besteed.
Of begeef ik, moe gestreden, gulzig
geleefd, een dag te vroeg, ben ik
het wonder van een dag te vroeg af?
Tijd niet meer kunnen beheersen.
Eeuwig
De dood is het einde niet, alleen
over het nieuwe begin heb ik
mijn twijfels: kan ik afwerken
waar ik aan begonnen ben?
En indien ik dit zou kunnen,
wie zal mij daarin helpen:
de vrouw van mijn leven of zij
die mij is toegewezen?
Ik kan het niet vatten, mijn geest
zet de krijtlijnen uit voor een
eindigend leven dat bij herhaling
nieuw leven baart en een toekomst.
Thierry Deleu
Soms voel ik mij zo blij als een kind
het volgende ogenblik ineens
begint droefheid uit te dijen en
besef ik de relativiteit
der dingen. Succes is vluchtig en
breekbaar broos, kritiek ligt steeds op de
loer de kleinste kier is groot genoeg
voor haar scherpe pen
opbouw afbraak zijn naaste buren.
Soms heb ik een slecht gevoel en het
volgende ogenblik begint ineens
de zon milder uit te dijen.
Wanneer de winter komt
Juliette, wanneer de winter komt,
mijn dagen op één hand worden
geteld, wees dan niet bedroefd,
spel mijn naam op elk wit blad,
vertel de wereld dat opa
over jou waakt met jou danst
om jou lacht iedere keer dat jij
je ogen sluit, ten hemel slaat.
Wanneer de sneeuw is geruimd,
de lijkwagen het huis voorrijdt
het afscheid nabij, denk erom
dat ik jou de hand zal reiken
iedere keer dat je ogen
vraagtekens zijn, de twijfel
jou overvalt jouw evenwicht
verstoort en je verdrietig maakt.
Kinderen
Kinderen, als je mij te ruste legt,
doe het dan zachtjes, toegewijd, met zorg
en aandacht, oog voor detail, denk erom,
ik zal jullie nauwlettend gadeslaan
en punten geven voor geleverd werk.
Houd de aarde als een laken open-
gevouwen zodat een dons van mossen
mij toedekt en ik straks geen kou vat.
En als je mij een bezoekje brengt,
vertel mij dan honderd uit over
mijn kleinkinderen en andere
verhalen die mij eeuwig jong houden.
Oud worden
Oud worden voelt aan als houtwormen
die zich onder de huid nestelen,
warmte afnemen van je strakke lijf
- en soms, bij een goed gevoel put
je woorden van hoop en leven -
helaas die opstoot verdwijnt
sneller dan hij gekomen is,
is korter van duur. Ik hoor de schreeuw
van de huismeeuw, de zang van de
ochtendvogels klinkt mij bekend
in de oren, de buitenlucht streelt
mijn geest en leden. Verre reizen,
avondlijke uren, uitdagingen
die mijn krachten op de proef stellen,
- ik voel het elke keer en elke
keer meer - zijn niet meer aan mij besteed.
Of begeef ik, moe gestreden, gulzig
geleefd, een dag te vroeg, ben ik
het wonder van een dag te vroeg af?
Tijd niet meer kunnen beheersen.
Eeuwig
De dood is het einde niet, alleen
over het nieuwe begin heb ik
mijn twijfels: kan ik afwerken
waar ik aan begonnen ben?
En indien ik dit zou kunnen,
wie zal mij daarin helpen:
de vrouw van mijn leven of zij
die mij is toegewezen?
Ik kan het niet vatten, mijn geest
zet de krijtlijnen uit voor een
eindigend leven dat bij herhaling
nieuw leven baart en een toekomst.
Thierry Deleu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten