Een bijna dode man

15/07/2009


Als een bijna dode man zit hij, zoals elke morgen, voor het open raam. Telkens hij een sigaret op steekt, gebeurt dan iets dat verder van elk wezenlijk belang is ontdaan. Op het eerste verdiep van huis nummer 43 steekt een kind van 14 zijn moeder een mes in de borst. Een auto voor een garagepoort wordt weggetakeld. Een koppel filosofie van de 4de eeuw v. Chr. verdwijnt met hun kinderkoets om de hoek. Gelukkig heeft de gemeente nog net voldoende geld om een paar oude allochtonen in dienst te nemen als straatvegers.
Overigens smaakt zijn sigaret niet meer zoals in de vorige eeuw. Ja, het zal deze eeuw zijn. Ze boeit niemand: geen mens, dier of plant. Nooit eens een failliete bankier die zich van het hoogste torengebouw naar beneden gooit. Geen Duitse bommenwerpers die voor wat stadsvernieuwing zorgen. Laat staan dat er nog eerste zwaluwen zijn die de lente aankondigen. Ook geen velden of bosjes meer om te verdwalen in de dingen des levens: om de vijf meter scheur je je broek aan prikkeldraad van Bekaert. Elke dag huilt van saaiheid. Even naar de supermarkt rennen om wat diepgevroren liefde in te slaan. Die je dan in de pan op het vuur ontdooit tot een hoop verdriet. Je maag vraagt zich af waarom ze nog langer op deze wereld haar tijd verliest.
En hij denkt aan dingen die het niet verdienen dat er over hen nagedacht wordt. Over de brandweer die wespennesten met gifgas bestookt. Of dat de vader van de nieuwe superminister Ingrid Lieten ook al minstens senator was. En dat hij zelf hooguit een familiefotoalbum heeft geërfd. Hij leest de krant tot hij stuit op het kruiswoordraadsel of op de dagelijkse pagina Obama-reclame (pagina 11 ongeveer). De katten weten dan dat ze op vers kattenvoer kunnen rekenen en op een koel bakje kraantjeswater. Ze houden de deugd van de dankbaarheid nog in ere. De postbode, weliswaar een vriendelijke dame, belt aan: hij houdt zijn hart vast. Het klopt immers zo al veel sneller dan dat van Eddy Merckx of van Herman Van Rompuy.
En de bijna dode man wacht. Tot de bijna dode vrouw informeert of hij deze nacht goed geslapen heeft. En dan glimlacht hij als het kind dat hij ooit is geweest.


Eric Rosseel
http://zarathoestra.wordpress.com