Voorbij
schrik niet, jij loper in het aldoor gaan
aan het voorbij. het sisal ruw en sterk
deed al met al het hangend stille werk
wat lastig in de knoop, maar zachtjesaan
vond ik in deze droevig lome avondlaan
de hoogste boom. Zoals je ziet een berk
door weinig meer gehinderd dan een rozenperk,
leeft hij op grond van louter voortbestaan
ach, arme lezer van dit laatste woordgedrocht
vergeet de bungelende dichter bleek,
die hing aan volle lippen en het geestrijk vocht
waaruit de liefde ongemeen te stromen leek
weet, dat ik nooit de ware drinken mocht
maar aan de mooiste tak van kunst bezweek
Mummie memoires
nu zoveel zonnewijzers later
had ik sterren op je bed gelegd
er zeker zacht iets bij gezegd
uit handen van `n maangedicht
beetje voor beetje
geborgen
uit je verborgenheid gelicht
waarin ik duister toen
snel mijn angst verbond
met zwarte zwachtels zwakte
om,
ja wat waarom
om, om en om je witte windsels
niet openlijk te willen zien
dat vuur aan je had gevreten
de mummie mens was bovendien
met enkel ogen die konden weten
dat een tombe littekens begroef
binnen een geestelijke piramide
waarvan geen hoek was afgesleten
De nacht rond de moskee
na de laatste lofzang van de imam
toen het maanlicht in de stroom reflecteerde
de honden zwierven langs de kade
ben ik zwartgesluierd de rivier overgegaan
met het kloppend hart onder mijn kleed
ik, met bot verstand en kleine spade
naar het groengevoosde land, gekluisterd
aan de harde tijd verknochte bergwand
waar liefde inslaapt op een stromatras
de haat achter het kussen ligt verscholen
waar slangengif nog teer de huid doordringt
een woord een woord van mond tot mond was
nu het schaduwspel van de sobere graven
mij nadert in een dodenwals van wind en bomen
trek ik mijn sluiers weg, pas na pas na passen
onbloot het kloppend hart in warme grond en
bloed ik eucalyptusbladen zacht om na de nacht
mijn godgewilde lijf in ochtendnevels mild te wassen
Geertruud Otten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten