De tijd van toen...

DE TIJD VAN TOEN WAS ZOVEEL BETER
BEWIJS: DE RETRO MODE!


Deze titel moet je natuurlijk met een ferme korrel zout nemen. Ik zocht een aantrekkelijke titel, een in-het-oog-springer zegt men in het vakjargon, een blikvanger. Was de tijd van toen beter? Driemaal neen, een kleine ja. Ja, als je poneert dat stress toen nauwelijks bestond.
Retro mode, hierover gaat het. Of moet ik schrijven: over recycling en hergebruik in de mode? Wordt er in de mode nog wel eens echt iets nieuws verzonnen? Of is het zogenaamde nieuwe slechts een nieuwe kijk op oude dingen?

In de mode worden stijlelementen voortdurend gerecycled om ieder jaar weer een nieuwe “look” samen te stellen. De illusie dat mode iets volkomen nieuws brengt, hoef je (niet) te geloven. Mode brengt nooit iets echt nieuws. Tenzij je “nieuws” noemt wat gemaakt is met behulp van “oude” componenten? Je moet echt leren door de lagen van oude dingen heen te kijken.

Is iets nieuws in de mode dan per definitie een combinatie van oude elementen? Niet twijfelen, ja zeker. Denk aan de enorme wijde mouwen bij Givenchy: een verwijzing naar de blouse uit de jaren ’50. Dries van Noten b.v. richt zich op andere culturen. Vivienne Westwood maakt gebruik van de kostuumgeschiedenis. Dior stelt de Chinese jurkjes voor. Fragmenten uit het verleden worden hergebruikt in plaats van het complete beeld. In de jaren ’70 droeg je omajurken uit de jaren ’20. Nu draag je een jasje uit de jaren ’70 en een blouse uit de jaren ‘60.

Mode betekent in feite: van oud nieuw maken.

De jaren ‘80 zijn terug in de mode of althans bij de haute-couture. Gelukkig maar, want die mode uit de jaren ’80 met vleermuismouwen, breedgeschouderde, oversized broekpakken en neonkleuren zijn mijn ding niet. Te schreeuwerig! In de reguliere modewinkels en de toonaangevende boetieks overheerst echter een ander modebeeld voor vrouwen: dat van een ingehouden, retro chic beeld met veel elementen uit Amerikaanse sportswear uit de jaren ’50. Denk aan de smalle baseballjacks, de poloshirts, de shorts, de krappe sweaters en de capri-broeken.

De retro mode charmeert mij. De modetrends van de jaren ’30 tot de jaren ’70 zijn de meeste vrouwen heel wat beter af. Het is draagbaarder, de kledingstukken laten zich makkelijker combineren. Louis Vuitton heeft b.v. prachtige, wijde rokken tot over de knie. Ook Prada met zijn strakke kokerrokjes.

Mijn persoonlijke voorkeur? Blij dat je het mij vraagt. Ik ben voor een frisse en blije kledij, met pasteltinten, zuurstokroze, marineblauw, camel en wit enerzijds en anderzijds is zwart mijn lievelingskleur voor bijzondere gelegenheden. Ik kijk vooral naar de begindagen van de rock & roll uit de jaren ’50 en begin ’60. Ik ben nu eenmaal van een generatie die toen van het dak sprong. Mode met een knipoog, enerzijds onschuldig, anderzijds rebellerend. De kunst zit in het juist niet letterlijk kopiëren van die jaren ’50, maar in het mixen naar eigen inzicht.

De haute-couture zoekt het vooral in de jaren ’80. Weet je dat de mensen (de vrouwen?) toen gierig waren? Er moest geld worden gemaakt en uitgegeven en je moest er onwijs goed uitzien terwijl je aan het uitgeven was. Overdreven, was het kenmerk toen. TV-shows als Dynasty en Dallas waren toen reuze populair: de hoofdpersonages waren behangen met juwelen en de glamour droop er af. Merkkledij was een uiting van succes voor de opkomende yuppie. Moeten wij daar heus naar terug? Neen toch, wakkere burger(es), houd het ethisch clean, er zijn zoveel mensen die in lompen lopen en honger hebben als honderd paarden tegelijk. Beckham en zijn “geprogrammeerde pop” kunnen mij niet bekeuren. En op de catwalk tref je al te veel aangeklede “pannenlatten”.

Georges de Courmayeur