in Japan

witte hemden, zwarte broeken
halen de ochtend in
op het ritme van elk voetpad
beweegt een duizendpoot

niemand struikelt, niemand valt
niemand te laat, niemand kwaad
in een gespleten wereld
vol rauwe, korte klanken,
de glimlach verkrampt

witte hemden, zwarte broeken
lopen voor de avond uit,
dansen op elk zebrapad
de dans der dwazen.


zus

achter glas naait zij. op planken.
in de gaten van jaren.
een rechte steek,
een kruisjessteek, mijn naam.
met schoenveters of scoubidou.
ze blijft kleuren tussen te dikke lijnen.
puzzelt alleen, met grote stukken.
maar weet altijd en overal de weg,
leest dikke catalogen, over alles.

in haar dubbele brilglazen
het archief van duizend foto’s.
altijd mooi zijn.
altijd zondag.
wat ziet ze in de spiegel ?
een gevallen steek ?een puzzel
waar een stuk ontbreekt ?
ze zoekt achter glas waarom zij
het verkeerde water kreeg.


nu is het tijd
(Voor Paul SNOEK )

nu is het tijd om traag te rusten
en te bepalen waar: te land of te water

op het land zullen mijn letters verstenen
onder verplichte bloemen

in water zullen mijn letters verteren,
aanspoelen zonder naam

laat mij rusten in mijn geliefde fles
die ik op de bodem dronk

gooi ze in het diepste water,
laat mijn letters zinken en rollen

hoor de dronken echo van mijn pen,
lees mijn woord in elke branding

wanneer ik uitgeput van water
mijn schat aan land te rusten leg.

Luc C. Martens
luc.martens@skynet.be
http://luccmartens.skynetblogs.be