VFL en SL 2 handen op 1 buik? Verwerpelijk!

Iedere keer dat ik Heibel in mijn bus vind, krijg ik heimwee naar de tijd van toen, toen ik met Lionel Deflo Kreatief uitgaf en kort daarop met Marcel Coolsaet Boulevard, de tijd van toen, toen wij nog niet oud waren en over al onze fysieke krachten beschikten om aan verbale krachtpatserij te doen, het non-verbale laat ik tussen de mazen van het net vallen, dit is andere koek voor een andere gelegenheid, in Libelle misschien. Coolsaet is intussen overleden en samen met mijn vrouw bezoek ik elke novembermaand zijn geuzengraf in Wevelgem.

Hert nummer 10 van de nieuwe reeks staat weer garant voor buikgriep en toch weiger ik een spuitje: ik wil uit mond en gat vomeren, zoveel leed is elke Heibel mij waard. Ik herinner mij wel dat 9 mij minder “overhoophaalde”, ik had niet eens een griepje of een dipje door het nummer.

Ik begroet bij de medewerkers Karel van de Woestijne, een van mijn grote voorbeelden (waarschijnlijk omdat het literatuuronderricht in onze tijd met hem ophield, in het college nog iets vroeger). Van de Woestijne, Jan Elburg en Paul Snoek zijn mijn soulmates, zij hebben mij zo erg beïnvloed dat Heibel in de jaren '60 schreef dat ik een epigoon was.

Bij de ereleden weldoeners vind ik een zekere Frans Vanhauwaert uit Harelbeke. Dat deze mecenas zich eens bij mij aanmeldt via http://www.geletterdemens.blogspot.com.

De inhoud van dit nummer 10 oogt schabouwelijk volumineus, maar dit is Heibels handelsmerk en ik hou ervan.
Wat mij vooral heeft geboeid (om eens een ander woord te gebruiken voor geërgerd), is De dolle avonturen met de Stichting Lezen van Frans Depeuter. Vandaar de titel van dit artikel (dat begon als een recensie): VFL en SL 2 handen op 1 buik? Verwerpelijk!

FD klaagt de werking en willekeur van de Stichting Lezen aan. Of de wijze waarop de SL een auteur al dan niet geschikt vindt om een lezing te geven (met steun van de Vlaamse belastingbetaler). Dit is inderdaad veredelde censuur, net zoals het Vlaams Fonds voor de Letteren je reinste discriminatie toepast.
Om in aanmerking te komen voor de SL moet een auteur “vrij recent” een boek hebben gepubliceerd bij een “professionele uitgeverij”. Wat is een professionele uitgever? Ik citeer: “De publicatie heeft een ISBN-nummer en is opgenomen in het Boekenbankbestand. De uitgever verzorgt een aanbieding aan de boekhandel, hanteert de gebruikelijke leveringsvoorwaarden en maakt minstens één keer per jaar een fondslijst. Voor desbetreffende uitgave bestaat bovendien een uitgeverscontract tussen uitgever en auteur. Er wordt een regulier auteurshonorarium aan de auteur betaald. Boeken waarvoor der auteur zelf in de productie-, promotie- of distributiekosten participeert of waarvan de auteur een bepaald aantal exemplaren afneemt tegen betaling, komen niet in aanmerking.”

Voor de SL telt niet het stimuleren van de verkoop, maar wel van het lezen, niet van boeken, wel van goede boeken. Wat een pretentie!
Wat is voor de SL een goed boek?
1° Nederlandstalig.
2° Auteur is Belg.
3° Auteur publiceerde minstens één recent boek en schreef minstens vier artikels in literaire tijdschriften erkend door het VFL.
4° Het boek is uitgegeven bij een professionele uitgeverij (niet in eigen beheer of in beperkte oplage).
5° Auteur is een erkende specialist in zijn vakgebied en recenseert regelmatig literair werk in culturele bijlagen van kranten en/of tijdschriften.

Opgelet, indien je aan deze voorwaarden voldoet, dan kan het nog dat de SL vindt dat het fonds van je uitgever “te licht weegt”, waardoor je niet in aanmerking komt voor gesubsidieerde lezingen. Met andere woorden: niet zozeer de waarde van je boek geldt, maar wel de naam en de status van de uitgeverij die je laatste werk publiceert!

Dit is verwerpelijk! Ken jij nog de voorwaarden om steun te krijgen van het Vlaams Fonds der Letteren? Ja?

Ook in Feestvarkentjes wassen vind ik mijn maatje terug in Frans Depeuter. Ik citeer: “Voor gladde jongens, meisjes en half-en-halfjes à la Brusselmans, Hemmerechts of Lanoye worden al maanden voordat hun boek is uitgekomen …, de bedjes gespreid. Voorpublicaties en interviews effenen de weg.” Zijn het goede boeken? Misschien, maar dit is bijzaak, het zijn BV’s, zij betekenen iets voor het vaderland, dus schrijven kwaliteitskranten als De Standaard en De Morgen hun vingers tot krampen.
Deze keien van de straat worden opgevoerd, ten tonele gebracht, de hemel in geprezen, hun optreden wordt ingekleurd met sterren uit de media, de muziek, de sport, de politiek (ook de politiek ja). Denk aan Meuris, Opbrouck, Vanthilt, De Pauw, Platel, Liekens, Annelies Beck, Helmut Lotti.
De boeken van de BA’s - de Beroemde Auteurs - die nog niet zijn uitgegeven, of zelfs nog niet geschreven, worden a priori “niet te licht bevonden”, maar zullen a posteriori om hun “bijzonder gewicht” gesubsidieerd worden door het VFL en de SL.

Over naar Julien Vangansbeke die voor ons Hersentjes met appelmoes heeft bereid.
Julien zal het mij niet kwalijk nemen als ik hem nu letterlijk citeer: “Een dichter die zo ijdel is dat hij niet wenst dat zijn werk in de pers geprezen of, desnoods, verguisd wordt, is een hypocriet. Toen ik, na tweeëntwintig jaar zwijgen, drie jaar gelden een nieuwe bundel publiceerde, besefte ik dat de kans op een recensie in een krant of tijdschrift flink was geslonken… Toch hoopte ik nog in de tweederangsrubriek ‘Korte recensies’ in Poëziekrant aandacht te krijgen, maar ook dat werd mij niet gegund.”
Ja, Julien, wij zijn voor de piepjonge redactie van dit tijdschrift zeurderige zakken.

Het kostbare weefsel van Bart De Wever gelezen. 65 opiniestukken die hij de afgelopen vijf jaar schreef voor De Standaard en daarna voor De Morgen. De Wever geeft kritiek op de huidige maatschappij en gaat geen enkel thema uit de weg.
Ja, we weten het: hij is conservatief. Dit betekent voor hem: geloven dat mensen goede kanten hebben, maar meestal tot het slechte zijn geneigd. Hij gelooft niet in de maakbaarheid van de mens of van de samenleving. Dit betekent ook dat tradities, waarden en normen moeten worden gerespecteerd en mee deel uitmaken van de toekomst.
De Wever schrijft bijzonder goed. Wat hem ook bijzonder sympathiek maakt, is zijn gevoel voor humor.
Dit alles om te zeggen dat ik Het kostbare weefsel een boeiende publicatie is!

Ook Robin Hannelore heeft vragen bij de publicatie van Hotel New Flandres. Waarom is Jan Veulemans niet gebloemleesd? Zijn de samenstellers verloren gelopen in de doolhof van nieuwlichterij, would-be aanhangers, epigonen, plagiatoren en charlatans? Kennen zij het onderscheid niet (meer) tussen poëzie en rariteiten? Hebben zij zich laten verleiden door allerlei vormen van maniërisme? Hebben de samenstellers zich (te) sterk geprofileerd (negen gedichten van Dirk van Bastelaere)?

Even een parenthesis. Ook in nummer 10 worden de linkse rakkers (onder wie enkele logebroeders) hard aangepakt. Ik noem ze even op: Dimitri Verhulst, Boon, Walter van den Broeck, Annelies Beck, Anciaux (nieuws links), Luc De Vos, Brusselmans, Goedele Liekens, Hemmerechts, Lanoye, Claus (en zijn progressief clubje), Torfs, Verhofstadt, Georges Wildemeersch, de kroonjuwelen van de linkse kerk, Carl Devos, Frieda van Wyck, De Croo, Kathleen Cools, Phara, Walschap, Ben Crabbé, Geert Hoste en alle progressieve (her)zieners.

Ik blijf een fan van Heibel en lees gretig elk nummer uit, van kop tot teen. Nu ook de zwoele avonturen van Wilfried en Miet aan bod komen, kijk ik reik- en kokhalzend uit naar de volgende nummers. Ik was, toen hij bij zijn tweede vrouw aan ’t zeetje bivakkeerde, de linkse buur van Wilfried. En dit kan tellen!


Thierry Deleu

Heibel, 14de jaargang, nummer 1 (nummer 10 van de nieuwe reeks)Frans Depeuter, De Heikens 29 te 2250 Olen.
Abonnement (3 nummers) 25 €.
979-3986331-24 van Frans De Peuter (met vermelding Heibel).