In de eerste plaats als moeder, als naaste buur van de slachtoffers, gewoon als mens, maar tevens als auteur die voor kindjes schrijft, wil ik mijn oprechte medeleven betuigen aan alle slachtoffers, groot en klein.
Ik kan deze vreselijke daad maar niet plaatsen. Dat zoiets in het brein van een jonge mens kan rijpen, èn uitgang vinden in gruwel, is onbegrijpelijk.
Ik wil het volgende gedicht opdragen aan hen die er niet meer zijn, maar ook aan hen die achterblijven in het leed dat is aangericht en nimmer uitgewist kan worden:
Hun glimlach strooide bloemen
huppelde wolkjes over het gras
hun haren dansten met hun
roze wangen
zweefden met hen mee
er was geen nee tegen
twinkelsterren bestand
ook de pretlichtjes in hun ogen
speelden mee
bouwden luchtkastelen dromen
gingen pootje baden in de zee
er was hun jeugd die zich
met roze vlinderstrikken tooide
het licht, de bloemen in hun hoofd
maar dan kwam Wolfje Mens
zette tanden van verdriet
in hun roze kinderdromen
maakte alles stuk
want hij hield niet van geluk
nu krabben zij gaatjes
in de wolken
blazen luchtkastelendromen
in de roze bomen
fluisteren woorden die
geen woorden meer zijn
nu laten zij hun dromen vliegen
met veters van verdriet
alsmaar verder in het verschiet
Patricia De Landtsheer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten