BUITENPOST HEEN EN TERUG
Voor het eerst sinds geruime tijd zou je reizen: Friesland heen en terug. Om 10u vertrekken en om 16u aankomen was precies hetgeen je zocht. De hele dag was er om het uur een trein met aansluitingen, en dit eveneens voor de terugreis, 6 u. onderweg, beter kon je het niet wensen. Mooi zo'n treinreis, veel minder vermoeiend dan een halve dag met de wagen rijden. Brussel, Antwerpen, Roosendael, Rotterdam Centraal: je was al een heel eind gevorderd. Er was een uurtje tussenstop, tijd om op een terras een koffie te drinken gezeten in de najaarszon. Een stuk appeltaart met slagroom mochten niet ontbreken. Nog voor je het wist was je al opnieuw onderweg. Drie uren later stapte je uit de trein, in Leeuwarden. Opnieuw een trein genomen. Een half uur later was je in Buitenpost. Een paar seconden keek je om je heen: daar stond één van jouw zeldzame, meest dierbare vrienden: Atze van Wieren: dichter in hart en nieren.
De dag verliep stralend tussen het gastvrij echtpaar en andere toegesnelde vrienden. Het werd een buitengewoon gezellig samenzijn, in een huis dat een ziel bezit en waarin een hart klopt. Er werd verteld over mensen, boeken en dingen. Toen je jezelf toedekte met het donsveren dekbed voelde je je geborgen. Je viel meteen in slaap, niet zonder eerst nog een keertje aan thuis gedacht te hebben. Bij het opstaan vond je de tafel mooi gedekt met heerlijke spijzen, teveel om op te noemen. Friezen weten hoé hun gasten te ontvangen, dat merk je meteen. Kwart voor elf werd je uitgewuifd. Je wuifde dankbaar terug. In Rotterdam Centraal vroeg je een reiziger het nummer van het perron voor de trein naar Brussel: spoor 1, zei de man. Voor alle zekerheid vroeg je het ook nog een stationsbediende. spoor 4, zei hij. Dan maar liever zelf gaan kijken. Op spoor 4 stond Intercity Breda aangeduid. De trein kwam meteen al aangerold terwijl je een meisje vroeg of de trein naar Brussel reed. Ze wist het ook niet. De trein stopte in Breda. Weifelend bleef je zitten. Een poos later reed hij Tilburg voorbij. Dan begon het te dagen. Er zat niets anders op dan een paar reizigers te vragen of de trein naar Brussel reed. Nee, hij reed naar Duitsland. Intussen naderden we Eindhoven. Daar stapte je noodgedwongen uit, je moest terug vanwaar je gekomen was. Opnieuw trappen op en trappen af, beladen met pak en zak. In Eindhoven telde je de treden, 30 op en 30 af. Er zouden er nog heel wat te tellen vallen eer je uitgetreind was. In Breda moest je overstappen en de trein nemen naar Roosendael. Je zat al lang niet meer in een eersteklascoupé, het kon je, doodmoe als je was, gestolen worden. Tussen een hoop vermoeide zittende en staande mensen zat je. Je vroeg één van hen hoe het in Breda verder moest. Je moet perron 6 verlaten de trappen af, dan links en dan de trappen op. Onzeker stond je op het perron. Dezelfde jongen die je ingelicht had kwam naar je toe. Hierlangs, zei hij, naar beneden, om de hoek links gaat het naar boven. Hij vergezelde je tot op het ander perron. Een uur wachten eer je aansluiting had. In de brasserie van het station dronk je thee, je at een sandwich, en je schreef een gedicht over dat je eerder op de dag in de trein in het klad geschreven had. Eindelijk kwam de trein eraan: Roosendael-Brussel. Toen je uitgeloogd in de wagen zat waarmee je afgehaald werd, rekende je uit hoeveel traptreden je opgeklommen en afgedaald was met je bagage. Je vermenigvuldigde 5 x 30 x 2 en je kwam op 300. Je deed er een hele dag over om een stuk over middernacht thuis te geraken. Je was op weg geweest met de Intercity naar Duitsland, misschien wel naar Rusland, zou ook niet slecht geweest zijn want een stevige borrel wodka zou wonderen hebben verricht. En maar kilometers stappen en gratis reizen in de verkeerde richting. Heel veel liefs en dank, beste Friese vrienden. Eén ding is zeker: Buitenpost werkt ongelooflijk verjongend!
Zie ook: http://www.coquelicot.com.py/
Schrijver: Iris Van de Casteele, 05-11-2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten