Marina aan Hovaeremolen

Thierry,

Ken je Hovaeremolen van mij eigenlijk wel? Als ik deze ergens voordraag, storten er (in alle bescheidenheid) werelden in elkaar!
Hovaeremolen (vermoedelijk etymologisch “Ooievaarsmolen”) is een wijk van de West-Vlaamse gemeente Koekelare (zie Google onder Hovaeremolen). Daar bracht ik mijn kinderjaren door. Er stond daar inderdaad ook een molen die nog werkte toen ik kind was. By the way: mijn vader werkte in de steenbakkerijen van Oostduinkerke voor die in de jaren 1950-1960 dicht gingen.
Hovaeremolen is het gedicht dat mij ontroert als ik mijn leven overschouw. Het is eigenlijk een lied en het is door iemand op muziek gezet, maar ik zou niet meer weten door wie. Je weet: dat soort dingen interesseren mij amper. Zoals Pessoa zei: “Roem wil ik wel, maar beroemd zijn: over mijn lijk!”
Het blond meisje van wie sprake in dit gedicht, was een buurmeisje van een jaar of zes of zo, waar ik eigenlijk geen contact mee had (niemand had daar eigenlijk contact met een ander; de Hovaeremolen was een heel “vreemde” wijk). Ik herinner me dat we aan het spelen waren in het lange gras op de molenheuvel. En plots als ik mijn hoofd boven het gras uitstak, keek ik daar in het gezicht van een meisje en ik ervaarde een vreemd gevoel van menselijkheid, van zuivere fascinatie. Ik denk dat ze Marina heette, in ieder geval haar oudere zus heette Linda. Het was het mooiste dat ik ooit had gezien en dus ook het meest onaanraakbare.
Ik herinner me verder niets meer van haar. Haar gezin is kort daarop verhuisd en wat er van hen geworden is weet ik niet (ik weet niet eens wat er van mezelf geworden is hihi!).


Hovaeremolen

ik zie een jong blond meisje
een jong blond meisje
op twee benen
een blond meisje
speelde in het gras rond de molen
rond de molen gras
en de molen draaide
draaide in de wind

refrein:
Duitsers doorboorden haar ingewanden
met gifgas
doorboorden haar keel
met gifgas en ieperiet
en de Engelsmannen lachten
en de Fransmannen lachten
met gifgas en ieperiet
de molen draaide
en ik was elf of twaalf
elf of twaalf of dertien
terwijl de molen draaide in de wind
en in het gras rond de molen
een jong blond meisje speelde
zij was verminkt
en ik was verminkt
zij was besmet
en ik was besmet
door een bajonet
een bajonet van FN Herstal
gemaakt door Vlamingen in FN Herstal
ooit stond zij op twee benen
in het gras rond de molen
de molen die draaide
in de wind

refrein:
Duitsers doorboorden haar ingewanden
met gifgas
doorboorden haar keel
met gifgas en ieperiet
en de Engelsmannen lachten
en de Fransmannen lachten
met gifgas en ieperiet
ik verliet
de streek rond de molen
ik verliet het gras en de molen
en zag hem nooit meer draaien in de wind
nooit meer zag ik het draaien van de wind
nooit meer zag ik het draaien
van de wind
hier is geen wind geen gras geen molen
hier is Amerika
en China
Amerika en het tweestedenland

ik woon nu in tweestedenland
een eerste stad met een haven
een haven voor de breedste zeeschepen
een haven voor zonneschepen
voor zonneschepen en maanboten
en een tweede stad met een haven
en een grootwarenhuis
een haven voor zeeschepen
en een grootwarenhuis met vuurwerk
met vuurwerk voor oudejaarsnacht
oudejaarsnacht wanneer de maanboten
de haven binnenvaren
maanboten en in hun ruim
een molen met gras er rond
een molen die draaide in de wind
en een jong blond meisje
speelde in het gras
rond de molen
die draaide in de wind

refrein:
Duitsers doorboorden haar ingewanden
met gifgas
doorboorden haar keel
met gifgas en ieperiet
en de Engelsmannen lachten
en de Fransmannen lachten
met gifgas en ieperiet
ik was verminkt
ik was besmet
ik liep rond verminkt
en besmet
in Amerika China en tweestedenland
ik liep rond in de haven
ik liep rond in het grootwarenhuis
ik liep rond en rond
draaiend in de wind
liep rond en woon nu
in tweestedenland

refrein:

(29 december 2006)
Eric Rosseel