Beste vriend,
Ik heb het druk. Of doe ik druk? Ik maak geen tijd of heb ik echt geen tijd? Het zal zijn wat het is, maar ik werk mij te pletter en voel mij knetter. Waarom? Dat is mijn manier van (over)leven, zielig als je weet dat ook boeken vergaan en herinneringen verwelken.
Op 5 juli wordt mijn politieroman, De doden zwijgen niet, voorgesteld in de kok-pit van het gemeentehuis in Koksijde. De kok-pit? Ja, dit is de bol waarin de gemeenteraad plaatsvindt, hij hangt op te midden van het nieuwe gemeentehuis aan de Zeelaan. Mijn eerste publieke verschijning als auteur in Koksijde. Ja, ik ben er niet zo gerust in, vriend, komt er volk, welk volk, ik ben bang om af te gaan als een gieter. De reacties zijn tot op heden positief. De verkoop is pas gestart en een tiental exemplaren zijn reeds de deur uit.
Op 3 december zijn we dan weer present in het gemeentehuis voor de voorstelling van het eerste jaarboek van “De 50 Meesterdichters van de Lage Landen bij de zee”.
Je hebt, hoop ik toch, met aandacht mijn recensie gelezen van je essay in voorbereiding Zot van boeken.
Ben ik Zot van boeken? Lijd ik aan boekengekte, zoals jij, mijn vriend? Neen of toch niet op jouw wijze. Ik hou op een gezonde manier van boeken. Mijn “gezonde liefde” voor boeken maakt van boeken echter geen boeiende, interessante, intrigerende producten. Ik lees boeken, ik schrijf boeken, ik verzin boeken. Jij eet boeken, wat schrijf ik: jij verslindt boeken zowel naar inhoud, vorm, als naar waarde, gewicht, fenomeen. Jij “dissecteert” boeken, jij ruikt boeken om de geur te kunnen beschrijven, jij verkracht boeken om het effect van je daad te kunnen omschrijven.
Ongezond? Neen. En toch blijkt dat het overgrote deel van de mensen zonder het lezen van een boek hun leven opsouperen. Voor jou is dat een ontstellende gedachte. “Waarom zet ik mij niet in voor het leed van andere mensen?” vraag jij je af. En ik vermoed: velen met jou.
Omdat elke mens natuurlijk anders is. Ondanks alles blijf ik het een vreemde gedachte vinden. De literatuur heeft zich in je lijf genesteld. Zij heeft je leven geconditioneerd.
Zot van boeken? Knetterzot! Het is een boekverslaving.
Wie ligt wakker van bibliofagie? De lezer? De recensent? De criticus? De collega-bibliothecaris? Wie is zo prettig gestoord dat hij te weten wil komen welke zwammensoort in boeken huist? Of wie boeken eet? Boeken vernietigt? Enkelen. En behalve deze, wie nog?
Het is duidelijk, vriend, dat je geobsedeerd bent door de bibliofilie en haar nevenaspecten. Ja, je bent gefascineerd door boekendood, een dood door boeken, of een dood met een boek in de handen. Voor jou schuilt hierin een zekere heroïek, een daad van heldhaftigheid, een vermetele escapade van een jongensachtige baldadigheid.
Jij bent effenaf bezeten door het onderwerp dat je opsmukt - of moet ik schrijven: aandikt? - met talloze voorbeelden. Dit is jouw manier om de lezer boven water te houden. Of je hierin slaagt, is een ander paar mouwen. Schrik je de lezer niet af door het superflu en de reflux van informatie?
Jij bent een boekenfundamentalist, een gepassioneerde boekenverslinder. Een definitie die zo dicht bij passionele moord staat of moord uit passie voor boeken. Letterlijk? Wat een triviale gedachte! Maar figuurlijk? Zeker!
5 juli: De doden zwijgen niet.
Ik ben er niet gerust in, vriend. Wie komt luisteren? Gisteren nog kreeg ik in een paar uur zes vaste afzeggingen. Amai, en toch, ik had het moeten weten: de zomervakantie is begonnen! Ik hoop op de onbekende in het verhaal: de mensen van Koksijde zelf. Maar goed, ik verman mij en kijk vol zelfvertrouwen naar de nabije toekomst.
Vanmorgen begonnen met de eerste correctie van een nieuwe roman, De vrouw van zijn leven, een fictieautobiografie, een nieuw woord. Het gaat over de liefdesrelatie tussen twee mensen, met vallen en opstaan, met afscheid nemen en elkaar weerzien, met ziekte en dood. Heel emotioneel boek. Soms ondraaglijk herkenbaar. Ik moet er nog veel in schrappen en verdoezelen. De mix van werkelijkheid en verbeelding, van fictie en non-fictie maakt een verwarrende indruk. En dat is de bedoeling!
Is dat mijn laatste (zesde) roman? Ik vermoed het. Maar heb ik dat al niet eerder gezegd, zelfs beloofd?
Groetjes,
Thierry
Geen opmerkingen:
Een reactie posten